Depresif olmayı sevmek

Bilmiyorum, herkes öyle mi ama ben kendime ruhsal anlamda acı vermeyi seviyorum. Bir anda sevdiklerimin öldüğünü düşünüyorum, gece ağlıyorum. Kız arkadaşımla durduk yere ilişkimi bitirip kendimi 2 hafta mahvetmiştim ve buna benzer daha çok örnek var. Böyle olmak nedense hoşuma da gidiyor. Normal olmadığının farkındayım ama tedavi almam gerekir mi?

Geceleri bu durum daha çok oluyor. Gün içinde hiçbir şeye ciddi yaklaşamayan birisiyim. Bu arada yaşım 17. Özellikle bu yaz çok daha arttı; gece 4–5'te yatıp 12'de kalkıyorum. Gece, eskiden beni ruhsal anlamda mahveden şeyleri düşünmeden duramıyorum, kendimi ağlatıyorum.

Ne oluyor bana? Bu normal değildir sanırım.

Normal değil psikoloğa git.

kuçuk yaşlarda bendede vardı sonradan kayboldu ergenlik diye duşunuyorum tabi ruh halinizde böyle olabilir yaptıgınız şeyleri 2 kere duşunun.

Karanlık taraf daha samimi geliyor çünkü. Ben de oraya daha çok ait hissediyorum kendimi. Yalnızlık, melankoli, alkol, depresiflik falan bir yaşam biçimine döndü. Güneşli günler yalan, içten değil.

Başlığa göre cevap: Depresifliği sevemezsin, Alışmıssındır sadece. Ha eğer böyle bir düşüncen de varsa en yakın zamanda Psikoloğa gitmeni öneririm.

Mesaja göre cevap: Psikolog değil Psikiyatriye git. İlaç falan versinler.