BlackNomx
Hectopat
- Katılım
- 3 Temmuz 2020
- Mesajlar
- 312
- Çözümler
- 2
Oyun oynamaya bayılırdım, gitar çalmaya, şarkı söylemeye, dışarı çıkmaya, yürümeye, şarkı dinlemeye, bayılırdım. Aldığım her bir nefes umut doluydu, çok şey hissediyordum, gerçekten hissetmekti bu. Şu an ve şu son bir buçuk senedir bir şeyler oldu, bir şeyler farklı. Artık umut da bulamıyorum, alacak nefes de. Her şey fazla geliyor bir yandan da her şey yetmiyor bana, bize. Bilmiyorum ne olunca, ne yapınca düzelecek. Kağıt üstünde çok mutlu olmam gerek, harika bir insanla hayatımı paylaşıyorum, istediğim bölümü istediğim üniversitede burslu olsam da okuyorum, öğrenmek hoşuma da gidiyor ama aklımda, kalbimde sürekli bir his, lanet olası bir zehir, sanki bütün sevdiğim her şeyi kendi benliği, "saf kara"ya, karamsarlığa dönüştürmeye odaklı bir silahmış. Bana, tam kalbimin ortasına doğrultulmuş ve bir kez dahi düşünülmeden ateşlenmiş gibi. Acıyor dostlar. İyi akşamlar diliyorum.