Sabah 05:30 civarıydı. Buralarda neredeyse hiç yaşanmayan bir şey yaşanıyordu: Köpekler hiç olmadığı kadar şiddetli havlıyorlardı. İlkinde bakma gereği duymadım; motor falan geçmiştir, ona havlamışlardır diye düşündüm. Havlama sesleri azalmayınca bakma gereği duydum ve gözlerime inanamadım. 3 köpek, sokağın ortasında bir kediyi yakalamış, parçalıyorlardı. Kalbimin atışını hissetmeye başlamıştım. Yerinden fırlayacak gibiydi. Anahtarımı ve keserimi almamla evden fırlamam bir oldu. 4. kattan aşağıya inerken her adımımda sanki kalbim daha hızlı olmam için uyarır gibi daha da şiddetli atıyordu. Aşağı indiğimdeyse o acı manzara karşımdaydı. Hiçbir "insanın" görmek istemeyeceği bir manzara. Kedi son çırpınışlarını yapıyordu. Köpekler elimde yaklaşık 1 metre boyunda keserle beni gördüklerinde boyunlarını eğerek yavaş yavaş uzaklaştılar. Kedinin gücü kalmamıştı. Karın bölgesi resmen paramparçaydı. Gözlerinden anlaşılıyordu yaşadığı korku. Mücadele etmişti, ama gücü yetmemişti. Yavaşça kendisini yere bıraktı. O güzel göz bebeklerini tam karşıya dikti ve bir daha hiç kıpırdatmadı...
Çok moralim bozuldu. Gün boyunca sürekli aklıma geldiğinden bir konu açayım dedim. Böyle bir durum yaşayan var mı aranızda?