Dün çok mutlu olduğum, çocukluk arkadaşlarımla mahallede gezip tozduğum bir rüyadan uyandım. Uyanmadan evvel hep beraber bir yere yürüyorduk ve aniden durup onların önümde gidişlerini izledim. Rüyamda gözüm dolmuştu, halbuki 3 saniye sonra hangi hayata uyanacağımı o an hatırlamıyordum. Sadece bunun bir rüya olduğunu anımsamıştım ve üzülmüştüm. İnsanlar büyüdükçe, küçülttü dünya beni. Son toz zerrem kalana kadar üzerime gelecekmiş gibi hissediyorum ve artık savaşmıyorum bile. En iyisi bu belki de, aksine çırpındıkça daha çok batıyoruz.