Hayatım anlamsızlaşıyor

Merhaba arkadaşlar öncelikle. Son zamanlarda(yaklaşık 2 yıl).hayatım giderek daha sıkıcı olmaya başladı. Zaten çok iyi değildi ama artık sanki eksik hissediyorum. Bir şey yapasım yok. Sanki bol geldim, boş gidiyor gibiyim. Yaşım 18 neredeyse. Genel olarak sosyal bir insanım. Arkadaşlarım hayatımda her zaman önemli bir yer edindi.

Son zamanlarda eskisi kadar gülmüyorum. Çok fazla üzülmüyorum. Neden bilmiyorum sürekli eski anılarım aklıma geliyor. Sanki kendimi çok yetersiz ya da ait değilmiş gibi hissediyorum. Yapmam dediğim çok şeyi yapıyorum. Sanki sürekli birileri beni eleştirecekmiş gibi yaşıyorum. Önümü göremiyorum. Ufak mutlulukları kovalıyorum. Daha doğrusu sevinciyle üzüntüsüyle duygu arıyorum diyebilirim. Daha önce sigara içmezdim. Son 2 yıldır içiyorum. Arkadaş çevresi başta etkili olsa da artık kafamı rahatlatmaya döndü. Ailemi seviyorum. Baskıcı değiller. Maddi durumdan orta halde bir aileyiz ve açıkçası da mutluyuz. Daha ne istiyorsun diyebilirsiniz. Haklısınız bende o eksikliği bulmaya çalışıyorum. Anlamış değilim.

Bu yetersizlik hissi beni boğuyor resmen artık. Sürekli kendi kendimi birileriyle kıyaslıyorum. Dersler, yaşantı, sosyal hayat, yetenek, boy, tip aklınıza ne gelirse. Kendimi boş bir insan gibi hissediyorum. Kitap okurum, araştırırım, cahil kalmamaya çalışırım. Sorun bunlarda değil biliyorum. Ama yine de çok yetersizim bana göre bir işi herkes benden daha iyi yapar gibi. Geç kalmış da hayatı sonradan öğreniyor gibiyim. Sanki herkes gelmiş görmüş deneyimlemiş, ben gerideyim gibi. Kendimi bulmam lazım. İyi olduğum şeyler var. Donanımda iyiyim, tarihte iyiyim. Ama yetmiyor aklımı kandırmaya.

Küçükken ailemi ne kadar sevsem de beni notla ilgili çok kıysaladılar. Ben ailenin başarılı çocuğuydum. O yapar, o taktir alır, o iyi notlar alır. Ama bir o kadar da beceriksizdim ailemin gözünde. Atıyorum ev süpüremem, resim çizemem, bir şeyler tamir edemem. Yani el işinde beceriksizim. Ben hep böyle büyüdüm. Belki de notlarım gidince kendimi çok boş hissediyorum. Ama biliyorum en iyi notu alsam da beni artık tatmin etmeyecek. Gitgide daha asabi oluyorum. Galatasarlıyım ama son 2 senedir? Maçlar resmen ruh halimi belirliyor. En ufak duyguyu çok yüksek hissediyorum. Sonra yine dediğim gibi duygusuzum. Uzattım biraz kusura bakmayın...

Bu sorgulamayı ilerleten insanlar filozof, altında ezilenler toplum tarafından deli olarak adlandırılıyor. Ağır bir konu, fazlası ile öznel bir konu.

Bendeniz tavsiyede bulunacak olsam, seni mutlu edecek şeyleri deneyimleyerek bulmak, dopamin, maneviyat ve beklenti konularını derinlemesine incelemeni tavsiye ederim. Bir diğer şahsi düşüncem de maneviyatın günümüzde aşırı arka plana atılmış olması. Artık sevgililer birbirlerine et parçası olarak, cüzdan olarak hatta bir aksesuar olarak bakıyorlar. Evet illaki beğeneceksin ki hormonların tetiklensin bunda bir sorun yok ancak beli ince diye veya boyu uzun diye birine aşık olunabilmesi bana gerçekçi gelmiyor.

Duygular ve içsel dünya aşırı zayıflamış bir dönemdeyiz. Ailenle bağlarındaki duyguları güçlendirmek bile hayattan zevk almana sebep olacaktır. Son 3 aydır bu konuları araştıran ve uzmanıyla düzenli sohbetler ederek deneyimleyen biri olarak söylüyorum, gurbette olduğum için şu an kardeşim ile karşılıklı birer sigara yakmanın hayali, kontrol etmesem gözlerimi doldurabilecek kadar duygularımı tetikliyor.

Özsaygı ve öz güven. Bir yeteneğin var diyelim ki resim çizmek olsun, ders esnasında yaptığın karalama bile insanlarda hayranlık uyandırabilecek seviyede olduğunu varsayalım. Sen resim çizmeyi değerli görmeyen biriysen hiçbir manası yok bunun. Yıllarca saçma yarışlara sokulduk okullarda alınan notlar bence hiçbir mana taşımıyor. Akademisyen olmayacaksan, Celal Şengör gibi bir alanda uzman olmayacaksan veya bir işte uzmanlaşmak o alanda network sahibi olmak için kullanmıyorsan. Okul sadece bir işe girebilmen için seni diğerlerinden ayıran "nerede üretildiğinin" bir etiketi. Bunlar senin özgüvenini ve özsaygını arttıracak şeyler değiller. Hayal et, beni nasıl bir iş yapmak mutlu eder? Git o işi öğren ve yap. Üretmeyen, topluma katkıda bulunmayan bir insanın kendini depresif hissetmemesi mümkün değil. Hem bunu aşarsın hem de sevdiğin işi yapabiliyor olmak uzmanlaştığını hissetmek her basamakta kendini mutlu hissettirecektir.

Yazacak o kadar çok şey var ki biteceğini düşünmüyorum ve yazmamın da doğru olmayacağına eminim çünkü aynı olayı on farklı kişiye yaşatsan on kişi de farklı dersler çıkartacaktır. Robot olmamamızın çeşitli kişiler olmamızın ana sebebi de budur. Git tecrübe et bro. Tek emin olarak söylemek istediğim şey kendini başkaları ile kıyaslamaman olacaktır. Seni gördüğünde eve döndü diye sevinen bir ailen ve zamanı geldiğinde, sadece seni gördüğü için heyecanlanan bir sevenin olacaktır. Bu senin iyi ve kötü tüm özelliklerinle "sen" olduğun için olacak. Kendine değer ver.