Hayatıma odaklanmak istiyorum

Düşüncelerim beni o kadar yordu ki, artık gerçeklik algım bozulmaya başladı. Fantezilerim, hayal dünyam; gerçeklikle karışıyor. Şu an bunu yazarken bile aklım hep başka yerde. Doğru ile yanlışı ayırmakta zorlanmaya başladım. Kaç gündür ders bile çalışamıyorum, zaten doğru düzgün çalışamıyordum. Eve gelip garip şeyler yapıyorum, kendimi buna adamış gibiyim. Artık ağzımı bıçak bile açamıyor. 3 yıl... Zort kuşağından kendimi soyutladığım yıllar. Saygısızların yanında saygının ne olduğunu unutuyorum. Eski masum, kibar, kırılgan çocuk gitti; yerine kibirli, kaostan beslenen kaba birisi geldi. Kimseye güvenemiyorum. Ailem, akrabalarım... Öğretmenlerime kibirimden soru soramıyorum, başkasına bunları anlatamıyorum. Gerçekten uzun zaman oldu arkadaş edinmeyeli, konuşulmayalı, güvenmeyeli. Şu anda düşündüğüm şey; kaderim, çürümüş bir nesil, insanlığın sonu, bozulmuş bir medeniyet... Başım o kadar ağrıyor ki. Artık düşünmek istemiyorum, işime hayatıma odaklanmak istiyorum, kararlı bir yapıya geçmek istiyorum, geçmişi ve geleceği düşünmek istemiyorum.

Bu aralar çoğu kişi böyle konular açıyor. Gerçekten zor bir durum hocam, özellikle şu yeni ''Z'' kuşağı ergenleri çekilmiyor. Umarım atlatırız.

Bana biraz haklı olmanızla birlikte, çoğu şeyi çok fazla abartıyormuşsunuz gibi geliyor. Sosyalleşmeyi deneyebilirsiniziz, bayadır yapmıyorsanız.

Stresi hayatınızdan çıkaramazsınız böyle bir şeyin imkânı yok maalesef. Önemli olan üstten bakıp insanların ne olduğundan ziyade alt taraftan bakıp neden böyle olduklarını düşünmek. Stresinizin üstüne yaşadığımız zaman ve gelecek kaygısı da takip ediyor bu sorunu. Türkiye'de yaşayan çoğu gencin kanayan yarası. Önemli olan küçük ve olanaklı şeylerle mutlu olmayı bilebilmek. Yarınını ve geçmişini düşünen bu gününe yazık eder. Size geleceğinizi düşünmeyin demiyorum fakat fazla fazla düşünmek insanı vesveseden veseveseye sokar. Sonrası için psikoglar ilaçlar vs. vs. Pek iyi değil hocam. Açın bir şarkı şu an elinizde olduklarınızla mutlu olmaya çalışın. Yaşıyorsunuz, bunları yazacak kadar maddi gücünüz var ve en önemlisi sağlıklısınız. Allah yardımcımız olsun.

Gerçeklik algının bozulmasından ziyade sürekli dikkatinin verimsiz şeylere odaklanarak seni yorması diyebiliriz. Ki bunu ben de yaşıyorum. Ancak mekan değiştirirsem yani odamda olmak yerine okulun kütüphanesine gidersem dikkatim çok daha az dağılıyor.

Profesyonel bir öneri sunamam çünkü terapist değilim. Ancak mekan değiştirip kafa dengi bir arkadaş grubu içerisine girersen daha verimli ve aktif olabilirsin. Bir kısır döngünün içindeyken farklı çareler denemekten başka çare göremiyorum. Kaldı ki o kısır döngünün içinde sürekli zamanın ne olduğunu bilmeden verimsiz meşguliyetle yüksek stres hatta anksiyete baş gösterebilir. İşimiz zor. Varlık yardımcımız olsun.

NapsakLan dedi:

Gerçeklik algının bozulmasından ziyade sürekli dikkatinin verimsiz şeylere odaklanarak seni yorması diyebiliriz. Ki bunu ben de yaşıyorum. Ancak mekan değiştirirsem yani odamda olmak yerine okulun kütüphanesine gidersem dikkatim çok daha az dağılıyor.

Profesyonel bir öneri sunamam çünkü terapist değilim. Ancak mekan değiştirip kafa dengi bir arkadaş grubu içerisine girersen daha verimli ve aktif olabilirsin. Bir kısır döngünün içindeyken farklı çareler denemekten başka çare göremiyorum. Kaldı ki o kısır döngünün içinde sürekli zamanın ne olduğunu bilmeden verimsiz meşguliyetle yüksek stres hatta anksiyete baş gösterebilir. İşimiz zor. Varlık yardımcımız olsun.

Genişletmek için tıkla...

İşte benim dilimde konuşan birisi.

Okulda ne yapıyorum? Derslerde dinlememe rağmen düşük almayayım diye öğretmenin gözüne bakarak çok dikkatli dinliyormuş gibi yapıyorum, ona rağmen 80 veriyor. Teneffüs oluyor sert tahta sıraya kafamı koyup saçma sapan şeyler düşünüyorum. Aynı şekilde döngü devam ediyor. Okul bitiyor eve geliyorum, ders çalışmak istiyorum, sonra saçma sapan şeylere bakıyorum tüm sürem bitiyor. Robot gibi bir hayat, benim insanları bir tık küçük görme sorunum da var sanırım. Veya benim çevremdekiler gerçekten alt kapasitedir. İnsanlar nasıl bu kadar duygusuz, insanları umursamaz, aşağılayıcı olabilir? Teneffüslerde birbirlerine söyledikleri şeyler kulağıma kadar geliyor, anlam veremiyorum, sanki tek amacı karşısındaki aşağılamak gibi hakaretler ediyor, insanların kalbini kırıyorlar. Bana çok garip geliyor, bunlarla iletişime geçsem ne olacak? Yıllardır kimse oyunlara bile davet etmez beni. Beden dersinde oynuyorlar ayıp olmasın diye katılmıyorum. Çünkü istenmediğim belli, kimileri sırf merhametinden dolayı davet ediyor ama o da nezaketen. Sonra tek başıma kalınca bana rahatsız, sorunlu diyorlar. Gram zevk almıyorum hayattan. Eğer mesajı okuduysanız siz mutlu oluyor musunuz hocam hiç? Benim aktivem de yok. Sadece spora gidiyorum o kadar. Sinema, tiyatro, AVM vs. böyle yerlere arkadaşlarımla buluşmaya bile gitmedim. Çünkü öyle bağlı olduğum kimse yok. Konunuzu kirlettiysem kusura bakmayın hocam, içimden yazasım geldi.

Olga666 dedi:

Okulda ne yapıyorum? Derslerde dinlememe rağmen düşük almayayım diye öğretmenin gözüne bakarak çok dikkatli dinliyormuş gibi yapıyorum, ona rağmen 80 veriyor. Teneffüs oluyor sert tahta sıraya kafamı koyup saçma sapan şeyler düşünüyorum. Aynı şekilde döngü devam ediyor. Okul bitiyor eve geliyorum, ders çalışmak istiyorum, sonra saçma sapan şeylere bakıyorum tüm sürem bitiyor. Robot gibi bir hayat, benim insanları bir tık küçük görme sorunum da var sanırım. Veya benim çevremdekiler gerçekten alt kapasitedir. İnsanlar nasıl bu kadar duygusuz, insanları umursamaz, aşağılayıcı olabilir? Teneffüslerde birbirlerine söyledikleri şeyler kulağıma kadar geliyor, anlam veremiyorum, sanki tek amacı karşısındaki aşağılamak gibi hakaretler ediyor, insanların kalbini kırıyorlar. Bana çok garip geliyor, bunlarla iletişime geçsem ne olacak? Yıllardır kimse oyunlara bile davet etmez beni. Beden dersinde oynuyorlar ayıp olmasın diye katılmıyorum. Çünkü istenmediğim belli, kimileri sırf merhametinden dolayı davet ediyor ama o da nezaketen. Sonra tek başıma kalınca bana rahatsız, sorunlu diyorlar. Gram zevk almıyorum hayattan. Eğer mesajı okuduysanız siz mutlu oluyor musunuz hocam hiç? Benim aktivem de yok. Sadece spora gidiyorum o kadar. Sinema, tiyatro, AVM vs. böyle yerlere arkadaşlarımla buluşmaya bile gitmedim. Çünkü öyle bağlı olduğum kimse yok. Konunuzu kirlettiysem kusura bakmayın hocam, içimden yazasım geldi.

Genişletmek için tıkla...

Liseye geçene kadar her şey gayet normaldi. 9. sınıfta sosyalleşiyordum, öyle ki sosyalde öne gelenlerdendim ama sonra birçok şey değişti. Gördüm; insanların duyarsızlıklarını, çıkar uğruna oluşan sahte ilişkilerini, dışlananları, ezilenleri gördüm. Bu pis hiyerarşinin içinde olacağıma arka planda kalırım daha iyi dedim ve onları dışlamaya ve kendimi soyutlamaya başladım. Arka plana çekildikten sonra daha çok gördüm, zort kuşağı o kadar kirli ki... Burada uzun uzun anlatmayacağım; zaten her gün kendime anlatıyorum, her gün görüyorum. Ne kadar sıkıcı olduğunu biliyor musunuz, bütün gün NPC taklidi yapmanın? Değişen devir, çürüyen nesil, yeni normal, hiyerarşi... Artık çok sıkıldım bu arapsaçı kavramlarla uğraşmayı. Sadece huzur istiyorum, boş bir zihin istiyorum...

Kuşun kanadı neden var ? Ya aslanın pençesi ? Ördek neden suya girer ? Yaratılan her şeyin bir gayesi var. Kuşun kanadı uçmak için, aslanın pençesi parçalamak için var, ördeğin fıtratında yüzmek var. Ya insan ? Günümüz kültürün de maalesef insanın vazifesini maddiyata büründürüp asıl vazifesinden uzaklaştırıyorlar. Japonya ve İngiltere örnek , ne kadar gelişmiş ve ekonomik olarak güçlü ülkeler, ama yalnızlık bakanlıkları açıldı, insanlar maddi olarak tatmin olsalar da kalp maddiyat ile doymaz, kalbin görevi sevmek çünkü, maddileşen dünya da insanlar kalplerini lüks ve anlık zevkler ile mühürlemeye çalışıyorlar elbette bu mümkün değil , lüksün ve maddiyatın zirvesine gelmiş kişiler huzur bulamayıp depresyona girip intihara kadar sürükleniyor. Senin , sizin şuan olumsuz olarak gördüğünüz hissettiğiniz şey aslında bunun az da olsa farkına varmış olman, olmanız, ki bu çok güzel bir durum. İnsanı insan yapan ne ? Bizi hayvanlardan ayıran şey ne ? Bilinç ve idrak , bu bize niye verildi ? Belli ki bir şeyi araştırıp bulalım diye. Düşünün, bir asker zırh ve silah işe kuşatılıyor, neden ? Savaşmak için. Asker olmayan birine bile siz zırh ve silah verirseniz ne yapması gerektiğini az çok anlamaz mı ? Ya da bir kasa, bir ekran kartı, bir işlemci, bir anakart bir güç kaynağı ve gerekli diğer parçalar veriliyor size, ne yapmanız lazım ? İşlemciden anahtarlık kasadan kutu mu yaparsınız ? Parçaları birleştirip amacına uygun kullanmazsanız yazık olmaz mı o parçalara ? Amacına uygun kullanmazsan çöp olur. İşlemciden anahtarlık yaparsan tat alamazsın. Başkaları yaptı diye sende aynı şeyi yapmak zorunda değilsin. Sana verilenleri amacına uygun kullanmaya çalış, bunun için oku araştır, önce kendini sonra çevreni. Konuşmak istersen, isterseniz özelden mesaj atabilirsin, bilirsiniz.

Hocam stresi hayatımızdan çıkaramayız ama bunu stabil hale getirebiliriz. Çok düşünüyorsunuz belli, duvarlara takılı kalıyorsunuz dakikalarca belli bende bu durumdayım. Kendimi soyutlamak için kitap okuyorum, film izliyorum, dışarıda deniz kenarında içeceğimi alıyorum oturuyorum denizin kokusunu alarak düşünüyorum -düşünüyorum ama bu huzur, gelecekle ilgili mutlu eden düşünceler- bu şeyi sizde oraya göre değiştirebilirsiniz. Düşünmemek için oyun oynayın imkanınız varsa eğer. Arkadaş edinin, kuşak ne kadar kötü olsa da her kuşakta olduğu gibi çürük yumurtalar var önemli olan o çürük yumurtaların içinden iyilerini bulmak. Erkeksiniz büyük ihtimalle -yanlışım varsa affola- kızlarla konuşmayı deneyebilirsiniz sevgili amaçlı değil, WhatsAppta bir kızla konuşmak en azından sana karşı cinsin naber demesi bile güzel birşey. Aktifleşmeyi deneyebilirsiniz. Gezmek, hobi gibi -ben bunun için resim hocasının açtığı kursa kayıt oldum en azından resim yapıcam odama asacağım güzel bir tuvalim olacak- sizde bulabilirsiniz. Para sorununuz yoksa özel gitar kursları, piyano, ses eğitimi yerlerine gidebilirsiniz. Hocam düşünmeyi en aza indirmek için harekete geçmek lazım, biz yani bu nesil harekete geçmeyi bilmiyoruz anca hayal kurarız, düşünürüz belkide bu kuşak bu yüzden kötü -ben kitap okumayan birisiyim ve sinirine kitap okuyorum aileme diyorum eğer kitap okumazsam yasaklayın bana istediğinizi diyorum ve işe yarıyor, bıçak kemiğe gelmeli- düşünmeyi en çok azaltan şeyde düşündüğümüz şeylerin üzerine düşmek mesela senin sorun ettiğin şey gelecek kaygısı anladığım kadarıyla. Gelecek kaygısını ne azaltır? Ders çalışmak -türkiye için böyle sanatçı olsan herkes sanatçı bi mikrofon tutmayı bilen 100k dinleniyor herneyse- seni ders çalışmaktan alı koyan birşey mi var hocam? Hayatı bukadar sorgulamak cidden kötü gidiyor anlamsızlaştırmamak lazım hiçbirşeyi, sokakta karşımızdan gelen kişi ile çarpışmak bile anlamsız değil bence.