Sana şöyle anlatayım: Ben 17 yaşımda babamı kaybettim, lise 3'te iken. İlk başta sorun etmedim bazı şeyler güzeldi, arkadaşlarım vardı. Sonra lise bitti ve üniversite için çalışmadım iş aradım 6 yıldır ve halen daha arıyorum. Ailemle sorunlarım var, üvey kardeşim babamdan geriye ne kaldıysa üzerine konmak üzere yani eğer annem ölürse sokakta bir hayat beni bekliyor ve kendisi de yaşlı. Aciz ve çaresizim, bu hayattaki yaşantımın dibindeyim. Fakat her ne olursa olsun, bir şeyleri başaracağıma olan bir inancım var. Başardığımda sonrasında beni bekleyen sorunlardan bahsetmiyorum bile. Kronik Tip 1 Şeker hastasıyım, diyabet vücuduma vurmaya başladı ve ölmesem bile sürünmeyeceğim garanti değil. Şimdi söyle bakayım abicim, benim umudum varda senin nasıl umudun olmuyor?