Utanç verici anılarınızdan birini anlatın, tabii çok özel değilse.
Benim şu;
Yaz gecesi tişört olmadan yatmıştım, sabah odamdan paldır küldür zırzıbıldak çıktığımda pek samimi olmadığımız birkaç misafiri gördüm.
Sonra çıktığım gibi geri girdim ve kapıyı kilitleyip yorgana gömüldüm...
(Yanlış anlamayın, erkeğim )
Kibarlık yapmayacağım çocukken caminin pisuvara tuvaletimi yaptım. Çocukken eğlenceli bir hareket olsa da. Şimdi bakınca utanç verici bir hareket. Kimse görmedi en azından
Kibarlık yapmayacağım çocukken caminin pisuvara tuvaletimi yaptım. Çocukken eğlenceli bir hareket olsa da. Şimdi bakınca utanç verici bir hareket. Kimse görmedi en azından
Okula gitmek için tramvay durağına yaklaştım. Durağa iniş için iki seçenek vardı: Engelli rampası ve merdiven. Hep rampayı kullanırım, öyle alışmışım. Kar yağmıştı, yerler buzluydu. Kafam dalgınken buzlu havada rampayı kullandım. İnerken dengeyi kaybettim zaten ama ayakta durabilmiştim. Fakat tekrar dengeyi kaybettim ve rampanın başından sonuna kadar g*t üstü düşerek uçtum. Yanımda da bir bayan ilerliyordu. Ben yere düşünce bir bağlık kopardı. Ben tabii acıdan 1-2 saniye yerde kaldım. “Bir şey oldu mu?” diye sordu. Utanarak ama çaktırmayarak “Sorun yok.” dedim. Okulda bütün gün bu olayı düşündüm .
4.sınıfa giderken öğretmenin evine özel derse gidiyodum. (yoksa hoca düşük not veriyodu.) Öğretmenin evinde aynayı kapı sanıp koşmuştum. Düşünce 10-15 kişi gülmüştü. Hayatımda öyle bir acı ve utanç daha yaşamadım .
Bu benim başıma gelmedi ama çok utanç verici olmalı. Üniversite bölüm WP grubuna biri kız arkadaşıyla çekilmiş baya baya samimi bir fotoğrafını atmıştı ve farkında değildi. Sanırım atan kişi kendi arkadaş grubu zannederek attı. Onu gördüğüm de ben mosmor oldum ki onu düşünemiyorum yani. Kendisi çok sonradan farkettği için mesaj herkesden de silinmedi