Unknownness
Yoctopat
- Katılım
- 6 Haziran 2024
- Mesajlar
- 0
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Ben lise 2'ye gidiyorum. Bu artık son zamanlarımız alan seçtik sınıflarımız ayrılacak. Benim de samimi olduğum bir arkadaş grubum ve en yakın arkadaşım var. Biz artık okulun son günleri nasıl olsa diye piknik gibi bir şey ayarlamıştık. Bunu da bu cuma yapmayı planlıyorduk. Arkadaşlar dün okulda dediler ki biz okula yarın geleceğiz ama öğlende kaçacağız. Benim de okulum evden bayağı bir uzak servisle gidip geliyorum. O zaman dedim ki madem siz gelip kaçacaksınız ben de yarın gelmeyeyim hani nasıl olsa pikniği yarın yapacağız. Neyse ben eve geldim onlar öyle dediği için direkt servis grubuna yarın gelmeyeceğimi yazdım. Sonra bunlardan biri atıyorum ismi Ahmet olsun, Ahmet'in cuma günü hastane de işi varmış o yüzden gelemeyecekmiş. Ben de servis grubuna yazmıştım zaten o zamana kadar bir de benim safra kesemde şu an taş var ve karaciğer yağlanmam var bunun için tahlil vermiştim ve üstüne o gün okuldan geldiğimde de sonuçlarım çıkmıştı. Sonuçlarım da çok iyi değildi bunun üstüne daha da moralim bozuldu zaten. Neyse yarın gelemeyeceğimi benim yerime de eğlenin siz yazdım. Hemen gel gel yazmaya başladılar. Hani burada şey de önemli herkes tabii düşünemez ama karşıdakinin mühim bir sorunu olabilir bunu düşünmeden gel gel diye ısrar etmek ne kadar doğru. Neyse ben de gelemeyeceğimi yazdım gruba. Bir de işte en yakın arkadaşım olaya dahil oluyor burada ona da Ali diyelim. Ali bu salı okula gelmişti işte ben de gelmiştim. Bana dedi ki kanka senin devamsızlık hakkın var gelmesen de olur vesaire sonra ben de bu hafta geleceğim haftaya gelmeyeceğim dedim o da bu haftanın devamında gelmeyeceğini söyledi. Ben gruba gelmeyeceğimi yazdım, ondan sonra niyeyse bir anda perşembe yani bugün okula gelmeye karar vermiş. Bu kadar şeyden sonra hani ne var bunda canı istemiş gelmiş diyebilirsiniz ama bunun arka planı da var. Ve o kadar boktan hissettim ki. Zor bir dönemdeyim ki içlerinden bazıları bunu biliyordu. Ben her gün hayattan daha da koparıldığımı hissederken üstüne onların bunu bilip iki kuru söz söyleyip hayatlarına hiçbir şey yokmuşçasına devam edip bugün o pikniği yapmaları o kadar boktan hissettirdi ki. Sanki hayatım boyunca ne düzgün arkadaşlıklar edinebilmişim ne de hayatta elde tutulur bir şey başarmışım. Bu yazdıklarımdan sonra kendimi biraz bencil hissetmedim değil ama sadece zor bir dönemden geçiyorum ve bu dönemde birinden destek görmeyi beklemek çok mu bencilce?