İnsanların üstünlük hissi

Öylesine düşünürken birden aklıma klişe ama garip bir soru geldi. İnsan öldürmek, tüm dinlerde işleyebileceğimiz en büyük günahlardan biridir. Adalet sistemlerinde de öyle. Ama bir makas böceğini öldürmek çoğumuz için bir ödüldür, hele ki ev içinde yakalanırsa. Kedi, köpek için düşünürsek de, yaptığımız şey her ne kadar yanlış kabul edilse de pek de büyük bir cezayla karşılanmıyoruz. Bunun tek açıklaması da kendimizi üstün görmemiz olsa gerek. Garibime giden kısım, tür içinde de fazlasıyla ayrımcılık yapmamız. Bir uğur böceğini hamam böceğinden üstün kılan herhangi bir şey olmamasına rağmen insanların çoğunluğu ölmesi için hamam böceğini seçiyor. Merakım da bu, acaba kendimizi biraz fazla mı yücelttik? Varoluşumuzdan bu yana eksik olduğumuz birtakım problemlerimiz mi var? Bunlar cevaplanması kolay sorular değil, yalnızca farklı fikir türlerini merak ediyorum.

"Zayıfa acımak doğaya ihanettir".

Adolf Hitler.

Burada estetik algısıyla doğan seçicilik giriyor. İnsanoğlunun özünde kendini yüceltme, üstün görme, hükmetme meyillimi var. Ancak şu konuyu atlamamak gerek: Çirkin olan şeyleri hayatımızda kabullenmiyoruz. Gözümüzün önünde durmasına dahi tahammülümüz yok.

Önünde bir tabak yemek var. Yedin bitirdin ve masanın kenarına koydun. Tabağa konan sinek çoğunlukla sana batmaz. Çünkü sen yiyeceğini yedin. Fakat sen yerken konsa rahatsız olduğun için muhtemelen odadan gidersin, sineği öldürürsün ya da tabağı götürürsün.

Hamamböceği görsen evinde, öldürmek ya da onu uzaklaştırmak için atla karayı seçersin. Kimse yaşasın, gezsin evin içinde demez. Ama uğurböceği için böyle yapılamaz. Çünkü o hamamböceğinin kıllı, ince uzun, kahverengi, antenli, iri kanatlı, hızlı olmasının aksine, yuvarlak, minicik, küçük kanatlı, kırmızı üstüne siyah puantiyeli bir kabuğa sahip. Çocuklar için yayınlanan çizgi filmlerde, hikaye kitaplarında hep uğurböceği var.

Bu konu uzar da gider...

/yoramadım kendimi/