İnsanlarla aramda kopukluk var

Merhaba,

İnsanlarla konuşmayı bilmiyorum. Bir de sır tutmuyorsun diyorlar. Ancak "Beni bu yüzden mi çağırmıyorsunuz?" diye sorduğum zaman kimse bir şey demiyor.

Herkesin önünde diyorum bunları. Suratlarına karşı yani. Ses çıkaran yok. İstediğimi açıklama konusunda iyi değilim. Dediklerim yanlış anlaşılıyor.

Zaten bazı ortamlarda selam veriyorum (kız veya erkek fark etmiyor) konuşuyorum. Akşam bi' bakıyorum: Engellemiş. Benim burada suçum ne?

Hayatımla alakalı insanlara anlatırım. Hocaya çiçek götürdüm ve sosyal medyaya koydum. Koymaz olaydım. Abi terörü devam ediyor. Kuzenlerim bana değer vermiyor. Akrabalardan da bıktım. Annemi teyzelerim arıyor. Telefonu ben açtığım zaman; "Yine mi sen?" diye soruyorlardı. Ben de annemi aradıklarında açmıyorum ve anneme söylemiyorum. Ne zaman görürse ondan sonra arıyor.

2 tane bana değer hocam var. Bunlarla konuştuğumu başkasına söylüyorum. Söylememe gerek yok ama bilmiyorum neden böyle oluyor.

Öğretim üyelerinle tanısıyorum, başkasına söylüyorum. Büyüklerim azarlarlar sürekli. Edepsiz olmak istiyorum. Ne kadar doğru olur onu bilmiyorum.

Kendimi asosyal olmaya doğru sürüklüyorum kendimi. Böyle olmasından daha iyidir.

İçimi dökmek istedim.

Hocam bende sizin gibi biriyim. İnsanlarla iletişimim iyi değil, genellikle pek istenmeyen biriyim. İnsanlarla arkadaşlık kurmaya çalışıyorum, yaşadığım olayları vs. anlatmaya çalışıyorum ama kimse ilgilenmiyor. İlgilenmeleri için onlar gibi aptalca hareketler falan yapmam lazım, ama yapmıyorum. Kalitesiz gruplarda bulunmak yerine, kaliteli bir yalnızlığı tercih etmek en mantıklısıdır. Eğer içinizde anlatmak istediğiniz ve anlatamadığınız olaylar vs. varsa, herhangi bir deftere içinizdekileri, anlatmak istediklerinizi, dertlerinizi yazıp içinizi dökmenizi tavsiye ederim. Ben son 3, 4 gündür dertlerimi falan yazıyorum, yorumluyorum ve bir nebze rahatlıyorum. Size de öneririm.