Hiç sormayın, insanlarımız artık herşey için birbirlerine girebiliyorlar. Saf kibir ve öfkeden ibaret çoğu birey. Parlamentolar ve iktidarlar insanlığın hayrına değil kendi cepleri için çalışanlarla dolmuş. Satılmış gazeteciler, sanatçılar. Anlatmak zayıflık göstergesi iken bağırmak çağırmak güç gösterisi halini almış. Bağnaz, düşünmeyen topluluklar. Anlamlarını dahi bilmedikleri ilkeler uğruna cinayet işleyen, canını hiç eden insanlar. Kültürler yok oluyor sanat ölüyor, ahlak yerin dibinde. Ölüye diriye, hayvana bitkiye saygı kalmamış. Etraf din tüccarları, mafya, tecavüzcü dolmuş. Ve arada kalmış aklını yitirmemeye çalışan bir avuç insan. Yazık halimize. Yazık tarihe, bin milletin milyar şehidine. Öğretmenlere, analara babalara, atalara yazık. Am herşeye rağmen umutlu olmak lazım. Tek kalan silahımızı yok etmemeliyiz...