Bende küçükken karanlıktan korkardım baya. Sanırım bana yardımcı olan şey bir süre sonra tek başıma uyumaya mecbur olmuş olmamdı (Artık aile üyelerinin uykusunu bozmak istemiyordum.). Ama bu duruma alışma sürecinde her gün, uyumadan önce, 2 3 saat boyunca kapıya bakıp "Acaba cinler (veya hayaletler her neyse) kapının sağ tarafında mı sol tarafında mı?" diye düşünmek hiç hoş bir durum değildi.
Sonuç olarak kardeşinizin durumu hafifse birkaç hafta/ay onu tek başına yatmaya teşvik edip, 1 2 aya korkmayacağını açıklayın derim. Ama benimki gibi ağırsa, zorlamak bir çözüm olsa da, psikolojik bir yardım daha 'merhametli' bir yol olabilir. Ama dediğim gibi psikolojik bir yardım almadım ben maalesef, ne kadar yararlı olur bilemem.