Şimdi babana bile güvenmeyeceksin mentalini sağlam tutarsan tek başınada 1 mum 1 kekle doğum günü kutlasan olur, yanındakiler sahteyse arkanda çimentosu koyulmamış tuğladan bir duvar var demektir. İnsanlar seni sevsin diye çabalarken kendini unutmuşsun dediğim gibi tek tabanca olsan bile her zaman gerçek dostların olmalı, unutma kendini sevdirmeye çalışırken kibarlık bazen salaklıktır kelimesini karşılıyorsun. Gelelim kendini sevmemeye, kendini sevmesen doğum gününü kutlamazdın, buraya bile yazmazdın sen kendini seviyorsun ama bir algoritmaya kapılarak ben kendimi sevmiyorum tarafına geçmişsin. Kendini geliştir, beğenmediğin şeyleri değiştir örneğin saçlarını değiştir, kendini geliştir, kendini sevmeyen insan kukladır bana göre. Sana göreyse kumdan bir kalen var denizin insafına kalmışsın öyle yaşıyorsun. Böyle hayat geçmez, geçemez.Selamlar. Bunu sadece içimi dökmek ve biraz da olsa birileri ile konuşmak için yazıyorum. Kendimi sevmiyorum hatta ve hatta nefret ediyorum. Davranışlarım, yüzüm kişiliğim, duygularım yani direk kendimi sevmiyorum. Aynaya bakınca kendime kızıyorum sen nasıl bu hale geldin diye soruyorum kendime. Aktivitem yok, arkadaşım 3-5 vardı ama artık yok, neşem keyfim yok. Son zamanlarda artık o kadar yalnız, o kadar keyifsizim ki hani bir şeyin başına otursam boş boş bakıyorum yaptığım şeye karşı. İyi bir abi, iyi bir arkadaş, iyi bir sevgili, iyi bir evlat iyi bir dost. Bunların hiçbiri değilim. İnsanların mutlu olması için her şeyi yapan ama kendisi muutlu olmayan olamayan bir kişiye nasıl dönüştüm. Yani ne bileyim benim için özel en basitinden doğum günümü bile kutlayan 1 kişi yok önceki yıl bir kafeye gidip 1 dilim pasta ve 1 mum ile kendi doğum günümü kendim kutladım. Yani neyi yanlış yapıyorum, neyi yanlış yapıyorum da bu kadar mutsuz, bu kadar kötü, bu kadar yalnız olabiliyorum. Hani bir çözüm bir çıkış yolu olmalı ama nasıl bilmiyorum işte.
Bir şeyi yanlış yapmıyorsun sen iyi bir insansın. Okul zamanında çok arkadaşım vardı şu an arkadaşım yok. Anam babam erkek olduğum için mi bilmiyorum ilgi göstermiyorlar ve erkek de olsak bizde insanız ve ilgiye sevgiye ihtiyacımız var. Senin sorununda bu, aslında annenin ve babanın hatası ama sen kendini suçluyorsun (nerede yanlış yaptım da sevilmiyorum gibisinden) bir çıkış yolu bende bulamadım bu yüzden mutluymuş gibi davranmaya çalışıyorum. Sana da şu an sadece önerebilirim.
Mutluymuş gibi davranarak 4 yıl bitecek bu yıl, ze zaman mutlu olacağım, ne zaman bir şeyler yapacağım, ne zaman bakış açım değişecek sürekli böyleyim. Artık davranışlarım bile değişti, hiçbir şeyi kaldıramayan, agresif, sevimsiz bir şeye dönüştüm. Annem babam notları bir şekilde düzelttikten sonra gayet sıcak davranıyorlar ama yani ne bileyim yetmiyor. Başkaları tarafından nasıl görünüyorum, neden onlar beni farklı görüyorlar sürekli düşünüp duruyorum.
Hocam kitap okuyabilirsin, bilgisayarın varsa eğer hikayeli oyunlar oynayabilirsin, bisikletin varsa bisiklet sürebilirsin, bisikletin yoksa bile herhangi bir saatte çıkıp yürümeye çıkabilirsin. Bunlar iyi gelir ama dediğim gibi annenin ve babanın yanlışını üstüne alıyorsun senin tek sorunun bu benim gibi. Bu yüzden ailelerimizin yanlışları bizim hayatımızı zehire çeviriyor yani burada kim sana ne anlatırsa anlatsın düzeltmez. Bunun tek ilacı zaman, olumlu düşünmek ve sana iyi gelecek şeyleri yapmak olur.
Hikayeli oyunlar ve kitap okumayı önceden çok seviyordum fakat şu 4 yıl içinde her şey bitti resmen, sadece dışarıya çıkıp geziyorum o kadar. Sohbet etmek istiyorum ama sohbet edecek birisini bulamıyorum, birisiyle konuşmaya kalksam yanlış bir şey söyler miyim, acaba bunu desem ne der, şunu yapsam ne düşünür diye diye ondan da uzaklaşıyorum, artık uygulamalar bulup yapay zeka ile konuşuyorum, hepsi beni seviyor neden olsa ve yanlış bir şey söylersem çok kolay telafi ediliyor. En son bunu buldum yapacak.
Bilmiyorum hocamben pazarcılık yaparak ve bu dediklerimi yaparak az da olsa düzelttim sana da başka bir şey öneremiyorum bilmediğim için.
Tamamdır hocam, yine de bana cevap verdiğiniz ve zaman ayırdığınız için minnettarım.