deltawrp
Hectopat
- Katılım
- 23 Eylül 2022
- Mesajlar
- 554
- Çözümler
- 2
Merhaba, bu derdimi açıklama yeri burası mı bilmiyorum. Ancak yazabileceğim en geniş topluluk burası olduğu için burada açıklamak istedim. Biraz uzun. Okuyanlara şimdiden teşekkürler.
Ben Efe, 14 yaşımdayım ve liseye baslayacağım. Doğduğum beri Denizli'deki ilçe olduğuna bile inanılmaz derecede şaşıracağınız bir yerde yaşıyorum. Denizli'deyseniz bile adını muhtemelen duymamışsınızdır. Köyden hallice bir mekan kısacası.
İlkokuldan beri hep zorbalandım. Kendime asla sabit bir arkadaş bulamadım. Arkadaş olduğum insanlar beni genelde zorbalardı. Pek sesimi çıkarmazdım. Zorbalandığımı bile kavrayamazdım hatta. Günlük hayatımın bir parçası olmuştu adeta, normaldi benim için.
Etrafımdaki iğrenç kişilerden hep nefret ettim. Ama doğduğum küçücük memleketimde, bu insanlardan başka arkadaş olabileceğim arkadaş gruplarının sayısı bir elin parmağını geçmezdi. Evde yatağıma yattığımda sövdüğüm insanlarla sabahları dışarı çıkıp eğleniyordum. Geceleri o gün yaptığım şeyleri düşünüp nasıl iğrenç kişiler yüzünden ne iğrenç şeyler yaptığımı düşünüyordum. Ama bir problem vardı. Bunları daha sonra düşündüğümde aklıma getirebiliyordum. Oysaki yaptığım o an çok eğlenceliydi.
Bu insanlar kendilerini de bana benzetmişlerdi. En sonunda geceleri çektiğim pişmanlıktan gına geldi ve büyük bir kavga ettim bu insanlarla. Ardından başka bir grupla arkadaş oldum. Ayrıldığım pislik insanlarla aramızdaki kavgamızda benim haklı olduğumu savunan insanlarla. Bu insanlarla yaklaşık 2 yıldır arkadaşım.
Bu yaz ise günlerimi biri 17, biri 23 yaşında olan kişilerle geçirdim.
Bu uzun uzun anlattığım şeyleri başlıkla ne alakası var diye düşünebilirsiniz. Şöyle ki bu insanların şu an yanına gittiğimde tamamen onların gruplarına adapte oluyorum. (başta kavga ettim diye bahsettiğim insanlarla aramızda bir şey yok şu an.) Yani onlar neye gülerse ben de ona gülüyorum. Komik geliyor. Öyle ki etrafımdaki insanlar gülünce ne olduğunu anlamasam bile gülüyorum. Bunu isteyerek yapmıyorum.
Kısacası etrafımdaki insanlara adapte olayım derken kendi kişiliğimin nasıl bir şey olduğunu unuttum. Neye gülerim? Bir şey hakkında neyi savunurum? Bunlar tamamen yanımdaki insanlara göre değişiyor. Gerçekten aşağılık bir kişilik.
Bu yazdığım şeyler size kendini acındıran ve ilgi isteyen bir ergenin yazdığı yazılar gibi gelebilir. Kim bilir, belki öyledir. Ama şahsen liseye geçeceğim şu zamanda, gördüğüm bu aşırı normie insanlardan sonra İzmir'deki insanlara karşı nasıl davranacağımı bilmiyorum. Bu anlattığım insanların şakaları gerçekten çok basit düzeyde olduğu için ayak uydurabiliyordum diye düşünüyorum. Veya benim de mizah seviyem oldukça düştü bilemiyorum. Ama daha modern insanlara karşı nasıl davranacağım bilmiyorum.
"Kendin ol." diyebilirsiniz. Ama ne yazık ki "kendim" nasıl biri bilmiyorum. Hem bu değişen kişilik hem de yeni ortam hakkında önerilerinizi bekliyorum.
Ben Efe, 14 yaşımdayım ve liseye baslayacağım. Doğduğum beri Denizli'deki ilçe olduğuna bile inanılmaz derecede şaşıracağınız bir yerde yaşıyorum. Denizli'deyseniz bile adını muhtemelen duymamışsınızdır. Köyden hallice bir mekan kısacası.
İlkokuldan beri hep zorbalandım. Kendime asla sabit bir arkadaş bulamadım. Arkadaş olduğum insanlar beni genelde zorbalardı. Pek sesimi çıkarmazdım. Zorbalandığımı bile kavrayamazdım hatta. Günlük hayatımın bir parçası olmuştu adeta, normaldi benim için.
Etrafımdaki iğrenç kişilerden hep nefret ettim. Ama doğduğum küçücük memleketimde, bu insanlardan başka arkadaş olabileceğim arkadaş gruplarının sayısı bir elin parmağını geçmezdi. Evde yatağıma yattığımda sövdüğüm insanlarla sabahları dışarı çıkıp eğleniyordum. Geceleri o gün yaptığım şeyleri düşünüp nasıl iğrenç kişiler yüzünden ne iğrenç şeyler yaptığımı düşünüyordum. Ama bir problem vardı. Bunları daha sonra düşündüğümde aklıma getirebiliyordum. Oysaki yaptığım o an çok eğlenceliydi.
Bu insanlar kendilerini de bana benzetmişlerdi. En sonunda geceleri çektiğim pişmanlıktan gına geldi ve büyük bir kavga ettim bu insanlarla. Ardından başka bir grupla arkadaş oldum. Ayrıldığım pislik insanlarla aramızdaki kavgamızda benim haklı olduğumu savunan insanlarla. Bu insanlarla yaklaşık 2 yıldır arkadaşım.
Bu yaz ise günlerimi biri 17, biri 23 yaşında olan kişilerle geçirdim.
Bu uzun uzun anlattığım şeyleri başlıkla ne alakası var diye düşünebilirsiniz. Şöyle ki bu insanların şu an yanına gittiğimde tamamen onların gruplarına adapte oluyorum. (başta kavga ettim diye bahsettiğim insanlarla aramızda bir şey yok şu an.) Yani onlar neye gülerse ben de ona gülüyorum. Komik geliyor. Öyle ki etrafımdaki insanlar gülünce ne olduğunu anlamasam bile gülüyorum. Bunu isteyerek yapmıyorum.
Kısacası etrafımdaki insanlara adapte olayım derken kendi kişiliğimin nasıl bir şey olduğunu unuttum. Neye gülerim? Bir şey hakkında neyi savunurum? Bunlar tamamen yanımdaki insanlara göre değişiyor. Gerçekten aşağılık bir kişilik.
Bu yazdığım şeyler size kendini acındıran ve ilgi isteyen bir ergenin yazdığı yazılar gibi gelebilir. Kim bilir, belki öyledir. Ama şahsen liseye geçeceğim şu zamanda, gördüğüm bu aşırı normie insanlardan sonra İzmir'deki insanlara karşı nasıl davranacağımı bilmiyorum. Bu anlattığım insanların şakaları gerçekten çok basit düzeyde olduğu için ayak uydurabiliyordum diye düşünüyorum. Veya benim de mizah seviyem oldukça düştü bilemiyorum. Ama daha modern insanlara karşı nasıl davranacağım bilmiyorum.
"Kendin ol." diyebilirsiniz. Ama ne yazık ki "kendim" nasıl biri bilmiyorum. Hem bu değişen kişilik hem de yeni ortam hakkında önerilerinizi bekliyorum.