Çok sevdiğim bir arkadaşımla dün konuştum, "güzelsin" dedim, o da hayatımda duyduğum en utangaç ses tonuyla "teşekkür ederim" dedi. Daha sonra ekledim "lütfen bunları unut, arkadaşlığımız bozulmasın.". O da "sen çok iyi bir arkadaşsın" dedi. Kim bilir belki de sadece 20 kelime için 2 yıl beklemek değersizdi. Bu durumlardan sonra çok üzüldüm, neye üzüldüğümü bende bilmiyordum ama hem üzüntü hem utanç hem stres bir araya gelince sadece yaşayanların anlayabileceği bir durum oluyor. Artık onunla ilgili hatırlayacağım belki de tek şey o "teşekkür ederim" olacak... Çok yakın arkadaşlara açılmamam gerektiğini artık anladım. Arkadaşlığınız bozulmasın ve seni seviyorumu birlikte geçirebilmek... Artık sadece utanç ve birbirimizin yüzüne bakamamak kaldı.