Az önce hani birisi kızla falan buluşacaktı ya. Hani bugün birkaç saat önce konu açtım. Bir kızdan bahsettim sizlere. Arkadaşlar ben 10.sınıf fen lisesi öğrencisiyim. Haliyle dersler benim için önemli, benim için olmasa bile ailem için önemli. Arkadaşlar çok bir şey istemedim.
Hayatımda bir kıza ilk defa bir şeyler hissettim. Eski sevgililerim tamamen hevesti. Aynen hevesti. Aslında daha farklı bir kelime kullanırım da burada terbiye önemli sonuçta argo kullanırsam banlanırım bir de şimdi. Ya çok mu bir şey istedim. Kız beni çok etkiliyordu.
Kıza aynen kendim gibi davranıyordum orada sorun yoktu. Ben derslerle kızı ayarlayamadım. Annemle aram bozuldu. Ve beni asıl mahveden şeyden bahsedeyim sizlere. Ben takıntılı inanılmaz derecede saplantılı şekilde mükemmeliyetçi biriyim.
Hatta öyle takıntılıyım ki hiçbir işi akışına bırakamam. Sosyalliğim çok iyidir. Ama tabii önemli işlerde mükemmeliyetçi olmamak elimde değil. Bir şey yazacağım mesela tüm olabilecekleri düşünürüm. Saplantılıyım işte saplantılı. Neyse olayı anlatayım. Ben kontrolü kaybettim annem kızarken kız yazmadığım için soğuk yaptı ki kız da bir derece haklı. Sonra bende zaten öyle ders çalışıyorum ki bunalıma gireceğim. Kızla konuşamıyorum doğru düzgün gün içerisinde. Öyle ki kızla 12'den sonra konuşuyorduk doğru düzgün. Ben artık çığ gibi büyüyen içimi kontrol altına alamadım arkadaşlar. Ve işte o an anladım ki kıza resmen aşığım. Mahvoluyorum.
Kızı öyle bir yere oturmuşum ki gözümde onu kaybetmek benim için kıyamet gibi anlıyor musunuz? Hani filmlerde insanlar sevdiği insanlar için ölürler ya sebebini şimdi öyle iyi anladım ki. Onlar onsuz yapamayacaklarını bildikleri için ölüyorlar. Çünkü yaşarlarsa gerçek ölümü öyle tadacaklar.