Küçük kardeşimden dayak yedim

Burada yazdıklarımı tamamen sizin vicadınınıza bırakıyorum. Eğer durum ciddi değilse yani kardeşiniz de bir anlık sinirle yapmış, aslında akıllı birisiyse yapmanızı asla önermem.

Hocam eğer anne ve babanız aranızdaki ilişkiye pek müdahale etmiyorsa, ki öyle duruyor, baskı kurun ona. Hem psikolojik, hem fiziksel hem de maddi ve manevi anlamda. Kardeşiniz bir eşeklik etmiş olabilir ama siz de böyle bir hata yapmadan onu hem psikolojik, hem aile bağları olarak maddi ve manevi yönden yalnız bırakın. Paraya sıkıştığında para vermeyin veya abi diye yanınıza gelirse uygun bir cevap verip tersleyin. Ailede anne ve babaya daha çok sahip çıkan, saygı duyan ve bu sayede ailenin desteğini daha çok alacak olan siz olun. Böylece elbet bir gün gelecek ve yalnız kaldığı zaman size muhtaç olacak. Siz de gereken cevabı vicdanınıza göre verirsiniz.

Bir sporcu olarak söylüyorum. Spor yapınca kendini bir şey zanneden tiplerden nefret ediyorum.

Dayak yeme konusunda konuşacaksak bu olabilecek şeyler spora gidiyor diyorsun birde, bende bu yaşıma kadar hiç dayak yemedim, nedeni kimle dövüşe gireceğimi iyi bilmem, kavga kesinlikle iyi bir şey değil.

Önemli olan aradaki saygı, şuana kadar aranızda bir saygı oluşmadıysa şuandan sonra zor.

Büyüklük sadece yaş farkıyla gösterilmez dayak yemişsin bunu olgunlukla karşılaman gerekir ki yarın bir gün Allah göstermesin hayırsız evlat sahibi olduğunda oldu ki aynı şeyi yaşasan ne yapacaksın? Burada ailene büyük görev düşüyordu gördüğüm kadarıyla ailen çocuk yetiştirmek, ebeveynlik görevini üstlenmek hususunda eksikliğe sahipmiş.

Senin yapman gereken şey tekrar söylüyorum olgunluk göstermek ve ilerde ailenin seni yetiştirdiği gibi çocuk yetiştirmemek olmalıdır. Kardeşin zamanla hatasını anlarsa ne ala anlamazsa kendisi bilir.

Bir yıl spora gitmek de az bir şey değil, ben 1.5 ay şınav mekik çektiğim dönemde bile çok farketmişti.

Öncelikle yorumlarınız için teşekkür ederim. Kusura bakmayın yoğunluğumdan dolayı pek giremiyorum siteye o yüzden geç cevap verdim. Bazılarınız kavgayı benim başlattığımı ima etmiş ancak öyle bir durum yok. Ben sözlü uyarıda bulunmuştum sadece. Kardeşimin saygı problemi olduğu konusunda çok haklısınız. Bugün tekrar kavga başlatmaya çalıştı ama karşılık verebildim. Önceki olayı iş yorgunluğuna bağladım. Şuan daha iyi hissediyorum.

Çözüm mao thai kardeşim. Benim için ölüm sporu.

Ben tek çocuğum. Kardeşim veya evladım, benim kanımdan ama benden küçük biri bunu yapsaydı, direkt aileden aforoz edilirdi. Bizde ergen olduk, genç olduk, delikanlı olduk. Kafamız güzelken bile aileden büyüğümüze el kaldırmadık. Ha hiçbir zaman ezilmedik, sözümü saklamadım benden büyük diye ama şiddet çok farklı.

"Sen de vur, ağzını kır, onu yalnız bırak!" tavsiyelerini okuyunca bile insanın kanı donuyor yahu. Üç çocuklu bir ailenin ortanca çocuğuyum. Abimle hiçbir zaman yakın olamadım, çok istememe rağmen. "O da öyle biri" falan diye geçiştirmeye çalışıyor insan ama abisiyle aşırı iyi anlaşan insanları görünce de imrenmeden edemiyor.

Abi/abla-kardeş ilişkisi, ne anne-çocuk ilişkisine benzer, ne baba-çocuk ilişkisine benzer. Hepsinden daha samimi bir ilişkidir -en azından olması gereken budur.- Bir insanı abisi bile yalnız bırakacaksa, kim doğruyu yanlışı öğretecek bu çocuğa yahu? Kim yanında olacak? Dediğim gibi abi-kardeş ilişkisini ancak ucundan bucağından yaşayabilmiş bir insan olarak benim size tavsiyem, öncelikle karşınızdakinin düşmanınız değil kardeşiniz olduğunu kendinize hatırlatın. Sonra kardeşinizle konuşun. Hatalarını düzeltmeye çalıştığını görene kadar bıkmadan usanmadan konuşun. Şahsen ben, saygının korkuyla kazanılmasına uzun yıllardır karşıyım. Kardeşiniz, korktuğu için size saygı göstermemeli. Sizi sevdiği için size saygı göstermeli. Bunun için ona sevdiğinizi gösterin. Yaptığı yanlışların doğrusunu öğretin. Her şeyinizi paylaşabileceğiniz bir kardeşe sahip olmak, hayatta başınıza gelebilecek en güzel şeylerden biri, bunu kaybetmeyin.

İkiniz de birbirinize şiddet gösteriyorsanız işiniz zor.

Küçük kardeşinin işi daha zor.