19 yaşındayım ve gerçekten mutlu olamıyorum. Sosyal'de bununla alakalı belki de yüzlerce konu açılmıştır. Eskiden oyunlar oynardık, gezerdik ve eğlenirdik. Maddi açıdan herhangi bir sıkıntımız yok, kendi işimizi yapıyoruz bolca boş vaktim oluyor. Sürekli yanımda konuşabileceğim birine ihtiyaç duyuyorum. Eminim sosyalde benim gibi yüzlerce kullanıcı var. Ve bazen kendimi suçluyorum. Gelecek hakkında sürekli düşünüp, kaygı duyduğum için kendimi suçluyorum. Değer vermem gereken bir ailem var, arkadaşlıklarım var. İstediğim zaman istediğim yere gidebileceğim imkanlarım var. Çok mutlu olmam gereken bir hayatım var ve mutlu olamadığım için kendimi suçluyorum. Özellikle son 1 yıl içerisinde yaşadığım olaylar yüzünden duygularım sürekli beni aşağıya çekiyor. Ayrıca bütün bunlara alışmışken durumu düzeltmeye de korkuyorum. Tekrar yaşarsam ve daha kötü bir şekilde devam ederse diye korkuyorum. Sürekli forumlarda insanlara yardım etmeye çalışıyorum durumu görmezden gelmek için. Bu noktada nasıl başa çıkacağımı bile bilmiyorum. En küçük şeyler bile beni kırıyor ve evet bundan utanç duyuyorum ve kendimi suçluyorum. Bazen sonsuza kadar yalnız kalabileceğimi düşünüyorum. Kaybolmuş gibi hissediyorum, bomboş. 17 yaşımdayken yaşam hevesimi kırdılar. Sanki patlamanın eşiğine gelmiş gibiyim. Kafam stres, endişe ve baskı kaynıyor ve ben bunu asla dışarı atamıyorum. İçime atıyorum. Canımı sıkan şeyleri düşünmeyi yavaşça bırakabilmeyi istiyorum fakat hiçbir şey yapamıyorum. Bazen kendimin bir hayal kırıklığı olduğunu düşünüyorum. Bunca zaman arkadaşlarımın doğum günlerine gittim, yardım ettim. Kendi doğum günümde sadece ailemle pasta yerken hiçbirinin yanımda olmadığını anlıyorum. Ve bu beni daha çok korkutuyor. Etrafımda beni anlayabilecek durumda olan birisi yok. O yüzden buraya yazma gereği duydum. Arkadaşlarımın ve sevdiklerimin üzgün olduğunda endişelendim ve yanlarında oldum. Peki ya ben üzgün olduğumda? Ben üzgün olduğumda her şey yolunda oluyor. Buna katlanmaktan bıktım. Bugün ise bunlardan hiçbirini istemiyorum. İçimde tutku kalmadı artık. Kötü bir gün, ay, yıl geçirdiğimi kimseye söylemedim. Biliyorum zor zamanlar geçecek, daha gencim. Ama bunları atlatana kadar ruh sağlığımın düzgün kalacağından da şüphe ediyorum.
Sizleri kendi olaylarım için üzdüysem özür dilerim, iyi akşamlar ve iyi sosyaller.