Çok isterdim hocam ben de o şekilde ağlamayı. Kafamın attığı bir gün hani özellikle kimse görmesin diye gidebileceğim en ücra yere gittim. Oturdum arabanın önüne saatlerce gün batışını izledim. Yine aynı senaryo, birkaç damla yaş ve gerisi yok. En son psikolojik destek almam gerekecek sanırım çünkü çok yoruldum.
Küçüklüğümden hatırlıyorum hocam. O yüzden bu kadar istiyorum zaten. Ağladıktan sonra gelen o rahatlama hissi gerçekten paha biçilmezmiş. Şimdi olumsuz bir şey yaşadığım zaman sıkıntısını aylar boyu atlatamıyorum. İçimde sanki sürekli patlamaya hazır bir bomba taşıyor gibiyim.