"Doğru" çok geniş bir olgu. Bireysel doğrulardan ziyade birleştirici doğruların peşinde olmaya çalışmak ve bu sayede, anlam ve anlayış üzerine çabalamak; üzüntülerin ana sebeplerini aramaya ya da sebeplerine etki edemediklerimiz hakkında üzülmemeye vesile oluyor. Bir süre sonra zihin, üzüntüye vesile olayın ardındaki bireysel payına odaklanıyor. Dersler, çıkarımlar, edinimler vs. ve hayatın ya da kişinin; öğrenme ve çabalama sonucunda değişimini gördükçe, ister istemez keyifleniyor. Bu düstur sonucunda çevreye bakış, her ne kadar karanlık ya da kötülük mevcutsa da her daim bir kazanç doğurmaya müsait oluyor. Sürekli ya da sonsuz bir mutluluk tabii ki mevzubahis olamaz. Ama bazen mutlu olmak için "merhaba" deyip hal hatır sormak bile yeterli.