Selamlar tekrardan. Yok yok ölmedim biraz uzun bir konuşma oldu o kadar. Tavsiyelerinizi (falsolu bir şekilde dolu girdi, top çarptı falan değil) dikkate aldım ve annemle konuşmaya gittim. Kardeşimin nazikçe odadan çıkmasını istedim. Ve annemle konuşmaya başladım. İlk olarak tartışmayı anlattım. Tartışma sırasında sesimi yükseltebilir, dövebilirdim fakat yapmadım dedim. Sinirimi bastırmak için odama gittiğimi, o da ders çalışma bahanesiyle gelip beni kışkırttığını, uyarmama rağmen devam ettiğini söyledim. Sonrasında ben kalkıp üstüne gittiğimde kaçtığını söyledim ve kapıyı kapattım dedim. Camı ben kırmadığımı, zaten odadaki camın ve oturma odasının camının açık olduğunu ve cereyan yaptığını söyledim. Burada yalan söyledim fakat yapacak bir şey yok. Kırılacağı varmış. Bana patladınız, suçu benim üstüme kaldı. Gerçekten camı kırmak gibi bir niyetim yoktu beni biliyorsun dedim. Kardeşimin neler dediğini falan söyledim işte. Ben sabrettim fakat en sonunda patladığımı söyledim. Sen haklısın gibi net bir cevap gelmedi fakat konuşmalarından benim çok ta suçlu olmadığımı anladı diye düşündüm. Hatta birkaç kez kardeşim odaya geldi ve annem dışarı çıkmasını söyledi. Neyse, bundan yaklaşık 1-1.30 saat önce babam döndü. Soluklandıktan sonra bana seslendi tamam dedim ben bittim. Kızdı biraz doğal olarak. Kafama çok sert olmamak kaydıyla 2 tane geçirdi. Annemle konuştuğumuzu söyledim babama. Bu arada kardeşimle hiç konuşmadım. Babamla da konuşmaya başladım. Tüm aile meclis gibi oturma odasında toplandık. Anneme söylediklerimin neredeyse aynısını söyledim. Ama babama biraz duygu sömürüsü yaptım. Önceki konularda da ona biraz darıldığımı, sinirlendiğimi, bu olayla birlikte sabredemeyip biraz tepki gösterdiğimi söyledim. O evde olmadığı için camı kırdığımı doğal olarak bilmiyor. Annemi falan da inandırdığım için, sanırım, babama da aynı yalanı söyledim. Kapıyı hızlı çarptım evet ama cereyanla birlikte daha da hızlandı ve cam kırıldı. Ben hatamı kabul ediyorum ama gerçekten camı ben kırmadım gibisine getirdim. Ben tamamen suçluysam özrümü dilerim, sorun yok dedim. Babama laf anlatmak biraz zor oldu çünkü sürekli sözümü kesti. Şükür annemle konuşmuşum ki annem beni de savundu. Kardeşimle hiç konuşmadım. Konuşsam daha iyi olur muydu bilmem ama o her zamanki gibi üste çıkmaya çalıştı. Yok ben ders çalışacaktım diye odaya girdim bir şey yapmadım kitaplarımı alıp çıkacaktım, bir şey demedim ama o bir anda üstüme geldi bağırdı çağırdı falan dedi. Elbette inandırıcı olsun diye timsah gözyaşları döktü birazcık. Ben de tam tersini savundum. Maalesef o konu hakkında bir sonuca ulaşamadık. Sanırım ben haksız çıktım. Küçücük çocuğu ağlatmaktan utanmıyor musun, kitabını alıp çıkacakmış, niye tersliyorsun dediler. Kitap konusu açılınca konu bir anda saptı ve dersler konusuna geldi. En azından senin gibi ders çalışmamazlık(onlara göre) yapmıyor vs. dediler. Ben baskılar sonucu teslim oldum ve o konu hakkında yanlış anladığımı söyleyip özür diledim. Ama beni kışkırttığını, o yaşta ağza alınmayacak sözler söylediğini söyledim ve bu sefer ona kızdılar. Her ebeveynin kullandığı bizim sizden başka derdimiz yok, geçinin yeterki. Mesele cam değil zaten onu yaptırırız, mesele sizin tartışmanız falan dediler. Hatalıysam da harçlığımı kes vs. diye yine işin içine biraz duygu kattıktan sonra ailem konuşmaya başladı. Kardeşim benden özür dilemedi ama neyse. Yemeği falan yedik bana karşı bir tavırları yoktu. Sanırım daha mutlu son olmadı ama mutlu sona yaklaştım gibi hissediyorum. Kendimi yeterince ifade ettiğimi ve ikna olduklarını düşünüyorum. Şuanlık bir soğukluk yok. Aduketi falan yemedim şükür. Kafama 2 darbe aldım onun dışında sorun yok
Düşündüğüm kadar sorun çıkmadı.