Basit bir şekilde anlatacağım. Uzun uzun felsefi bir şekilde anlatmak bir işe yaramıyor artık. 15 yaşındayım okul hayatım boyunca, insanların beni garipsemesi ön yargı ile yaklaşması artık delendirmeye başladı. Lise içinde düzelir şey olur dedim daha kötüsüne çarptım. Sınav zamanı hiçbir liseyi kazanamadım şu an için ortamım hiç iyi değil, konuşabileceğim adamakıllı bir kız erkek yok, hepsinin aklı bir karış, yerli yersiz konuşmaları ayrıyeten beni çıldırtıyor kim yetiştiriyor bilemiyorum şu an muhatabımda değiller ancak, zaten istediğim liseye gidemedim bari bir Anadolu lisesine geçiş yapayım diyorum, meslek içinde doğru düzgün bir insana rast gelmedim, alkol sigaradan başka bir şey yok geleceği yok çocukların. En azından konuşabileceğim, özellikle bir karşı cins ile arkadaşlık iletişim kurmak psikolojik olarak hem dertleşmek konuşmak daha da rahatlatır
Zamanında yaş çevremdeki çocuklar sosyalleşirdi bende isterdim, onlar ergen sosyalleşir derdim kendimi farklılaştırmak istedim zorladım şimdi ise konuşsam gelecek kimse yok. Şu an saf olarak büyümek istemiyorum. Psikoloji sitelerinde deniyor;
'Ergenlik döneminde çocuk asileşir, ailesinden ayrılır sosyal çevresine bağlanır'.
Ve böylece kendini ifade edebilir rahat bir şekilde sorumluluk alabilir
Bütün hayatım arkadaşlıklarım şu dikdörtgen aletin içinde, ne ciddi olabiliyorum ne de kendimi anlatabiliyorum.
Bütün psikologların söylediği şu: Okul dışı sosyal aktivite şart. Sanal değil birebir. Yüz yüze.
Şimdi konuşmakta istiyorum ama milletin dedikodusunu, tartışmalarına çorba olmak istemiyorum. Şu an için kafam daha kötü 7 24 bilgisayar başında kafam artık bunu kaldırmıyor.