Psikoterapiste gitme korkusu ve utanç verici algısı

O

OrganikYumurta

Hectopat
Katılım
12 Ağustos 2017
Mesajlar
64
Yer
Yalova
Daha fazla  
Cinsiyet
Erkek
Evet evet arkadaşlar toplumumuzda özellikle de içinde bulunduğumuz toplumda diye tahmin ediyorum böyle bir korku ve algı var. Insanlar bence her şeyden önce benim öyle bir şeye ıhtiyacim olamaz komplexine girmek için nedenler kuruyorlar kendilerine ve bunun bir noktaya kadar da ellerinde olmadıklarını düşünüyorum açıkçası gereksiz gururlu birazda içine kapanık bir toplumuz sanki? Siz ne düşünüyorsunuz bu konu hakkında?
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Aslında bu toplum ile alakalı değil bana göre, insanın Ailesi ve büyüdüğü ortam daha etkili gitme yada gitmeme konusunda.Sonuçta gittiğinizi birisine bahsetmek zorunda değilsiniz ve Aileniz bu konuda sizin yanınızdaysa utanç duygusu yada korku oluşmuyor.En azından bende durum böyleydi.Uzman birisinden yaşanılan sorunlarla başa çıkma konusunda yardım almak malesefki ülkemiz gibi geriden gelen ülkelerde, heleki Ailede bir baskınlık söz konusuysa fazlaca yaşanıyor, aslında dediğiniz gibi işin ucu yine toplum'a çıkıyor malesef.
 
Evet aile konusunda dediginiz doğru her şeyden önce ailenin kendi içinde yarattığı alanın sağladığı psikolojik güven seviyesi kadar insanlar bazi onemli şeyleri tolere edebiliyorlar.Icinde yaşadığımız toplumda da ailelerin büyük çoğunluğu sadece topluma uyum saglayabilicekleri kadar bir alan yaratıyorlar kendilerine yada yaratabiliyorlar ki bu içinde bulundugumuz toplumda sadece dısarıdan iyi, güçlü gözükmeye oynayan kriterler.Yani toplumun geri kalmış taraflarından kendini soyutlayabilmiş aile sayısı çok az güncel olup ta travmalarını savunma mekanizması zannedip bunun altında normallestiren ve işine yarayabilecek şeyleri de kaçıran insan sayısı çok fazla.Çok kötü bir durum bu aslında.Benim durumumda ise psikoterapiste gitmek zorunda kalana yada hissedip te isteyene deli akıl sağlığını kaybetmiş yada düştü gözüyle bakılıyor ve bu algılarin uzerimdeki etkisinden kurtulmak için çabalıyorum açıkçası psikoterapiste 1 kere gittikten sonra gene korkular ve endişelerden dolayı yada umudumu kaybedip te bırakmamak için.
 

Malesef dedikleriniz doğru, burda yapılması gereken tek şey hastanın çevresindekilere kulak asmaması ve yaşadığı durumun geçici olduğunu bilmesi gerekir.Tabi bu hasta için çok zordur "söylemesi kolay" tabiri tam bu iş için geçerli diye bilirim.Ama bu olayı doktorum bana havuza yada denize girerken, su nasıl ilk soğuktur sonra vücut alışır adapte olur buna benzetmemi söylemişti.Şimdi geriye dönüp baktığımda gerçekten olayların öyle olduğunu görebiliyorum.Ben yaygın anksiyete bozukluğu için gitmiştim, geçtimi diyen arkadaşlar merak edebilir konuyu okuyan.Hayır geçmedi ve geçmiycekte bunu biliyorum.Sadece insanın yaşadığı durumu kabullenmesi, başka insanların söylediklerine kulak asmaması ve olaylara başka pencereden bakıp hatta iyi tarafından baka bilmesi gerekli.Ne olursa olsun iş insanın kendinde bitiyor ve hayat bir şekilde devam ediyor dışardan gelen tepkilere kulak kapatılması şart bizim gibi ülkelerde.
 
Ya aslında kişinin kendinde bitiyor demekte biraz yanlış bence.Çünkü aslında her anksiyetenin yada depresyonun altında birikmiş bazı sorunlarin olduğu ve zihnin bunlardan dolayi kendini savunmak için alarm verdiği biliniyor.Bu benim durumumda mesela aynı evde kaldığım insanın kendi endişelerinden ve korkularından ,travmalarından beni etkilemesi ve bana da geçirmesi ile oldu çünkü yanınızdaki insanın duyularından ve onları yönetme şeklinden etkilenirsiniz.Ayriyetten bana olan başka etkileri de var tabi.Iyi tarafından bakmak durumuda bana zorlamasyon geliyor açıkçası yani kendimi iyi tarafından bakmak için zorlayamam her şeyden önce çünkü zihnim bunu önemli bir sorun olarak görüyor ve çözmek istiyor temel nedene odaklanıp yani kişinin kendinde bitiyor demekte onu kafese kapatmak anlamına gelebiliyor bazen.
 
Toplum içinde "Sen deli misin de psikologa gidiyorsun ?" gibi bir algı yıllarca gerek yazılı gerek elektronik dizi, film ve haberler gibi yollarla empoze edildiği için ruhsal sıkıntıları olan insanların cesaretini toplayıp tedavi olma olasılığını kısıtladılar. Cesaret edip gidenlere de deli, psikopat yaftası vurdular, günlerini dar ettiler. Sırf bu yaftalar yüzüne iş bulamayan binlerce vaka vardır.

Cesaret edemeyenler de Azer Bülbül'e, Müslüm Gürses'e düştüler.
 

Evet o dediğinizde bir etken televizyonlardan gördüklerimiz ile ama zaten temeli sağlam olan ve işlerine yarayacak ve yaramayacak şeyleri fark edebilen aileler bunları rahatlıkla aşabilir.Sorunun temeli bu değil yani temelinde gereksiz hastalıklı bir gurura sahip toplumuz bununda çok travmatik nedenleri var nesilden nesle aktarılmış.Alfalık komplexine kapılıyor herkes kendi hayatında.Her şeyi kendim yapmalıyım diye içine kapanıyorlar dediğim gibi travmatik nedenler ile onlara aktarılmış korkular ve endişeler ile.Alfalık komplexine kapılıyorlar kendi hayatlarında.Kendimden biliyorum hepsini her şeyden önce.Kişi kendinden bilir hesabı ve kurtulmak içinde çabalıyorum açıkçası o nedenlerden ve etkilerinden.Bu arada yukarıdaki entry de duyulardan değilde duygularından ve yönetme şeklinden demek istemiştim.
 
Bence utanılmasına gerek yok. Hepimizin başına gelebilir. Psikoloğa giden birisine deli gözü ile bakmak çok saçma bir durum.
 
Türkiye'de her şey utanç verici zaten. Ülkeye bakarsak yandık.
 
Aksine ben öyle bir şeye ihtiyaç duyduğumu düşünüyorum ve o şekilde gidiyorum. Hatta sorunlarımı saydıklarında normal olmadığımı başkalarından duyunca nedense mutlu oluyorum. Bana hiçbirşeyin yok diyen bir psikoloğa nasıl sinirlenirdim kim bilir. Bende mi sorun var acaba psikiyatrların ve psikologların benim normal olmayan sorunlu bir kişi olduğumu bilmesi ve sorunlarımı anlayıp bana yardım etmek için çabalaması hatta hakkımda umutsuzluğa kapılmaları bile çok hoşuma gidiyor.
 
Konuyu cevapla
Menü
Giriş yap
Kaydol
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için çerezleri kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…