Selamlar konuya nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama artık içimi birilerine dökmeye çok ihtiyacım var. Yakın zamanda on sekiz yaşına gireceğim ve bundan bir kaç ay önce dışarıdan baktığınızda arkadaş grubunun neşe kaynağı, herkesi eğlendirip gülüp eğlenen kişilerden birisiydim fakat şu an ise bir çok şeyin yükü altında eziliyormuş gibi hissediyorum. Arkadaş çevreme, yakınlarıma fazlasıyla değer veren birisiyim ve verdiğim bu değerin bedelini en ağır şekilde ödemiş gibi hissediyorum. Hayatımın olumsuz ilerleyişi temmuz, ağustos aylarında başladı. Bu dönemde kız arkadaşımla kariyerime odaklanmak istediğim için ayrılmıştık fakat yine de arkadaş olarak vakit geçirmeye ve eğlenmeye devam ediyorduk. Hem onun hem benim arkadaş grubum iç içe sayılırdı yani her zaman hep birlikte vakit geçiriyorduk. Bu arkadaş grubumda çok değer verdiğim ve kardeşim gibi gördüğüm birisi vardı. 2023 Kasım ayında tanışmış olsak bile aramızdaki bağ çok kuvvetli ve derindi. Kendisine zarar vermeyi düşünen birisiydi ve onunla vakit geçirerek bir şekilde bazı şeyleri yoluna koymasına yardımcı olmuştum. Hatta öyle ki bu çocuğun annesi "Seni güldüren kişi kimse ona benim için teşekkür et." demişti. Oğlunun mutluluğu için teşekkür eden bir anne vardı ortada ve bu benim belki hayatımda duyduğum en anlamlı cümlelerden birisiydi. Baya baya vakit geçirdik birlikte ağladık birlikte sevindik ama neredeyse yarım bir yılımın her anında her gününde birlikteydik. Bozulmuş bir ilişkisi vardı ve depresyonunun sebeplerinden birisi buydu ve ben kendi kız arkadaşımla birlikte onların ilişkisini bile düzeltmiş ve tekrar sevgili olmalarını sağlamıştık. Olayların devamında ise ağustos ayında kardeşim olarak gördüğüm bu kişi ile kız arkadaşımın sevgili olduğunu öğreniyorum. Çok değer verdiğim iki insan resmen bana ihanet etmişti. Devamında arkadaş gruplarımız iç içe olduğu için tabii ki ortalık çok karışıyor ve arkadaş grubumuz tamamen dağılıyor. Her şey çok karmaşık bir hal alıyor. Bu olayların devamında bu olayla bağlantılı veya farklı sebeplerden daha fazla kavga ve tartışma oluyor. Gerek gerçek hayatta gerek internette sabahlara kadar vakit geçirdiğimiz arkadaş grubumuz zincirleme şekilde kopuş yaşıyor. Bu olaylar esnasında duygularımla hareket ettiğim için istemediğim şekilde fazla kalp kırıyorum. İlkokul arkadaşlarımın bile dahil olduğu insanları hayatımdan çıkartıyorum. Normal şartta hasta olmayan birisi olmama rağmen bu olayların duygusal yükü ile bir kaç aylık süreç içerisinde iki kere hastalanıyorum.
Bu olayların üzerinden bir kaç ay geçmiş ve bazı şeyleri yeni yeni atlatmaya başladığım bir esnada ise babamın kalp ve damarla ilgili hastalıkları olduğunu ve zaman zaman bayılmaya kadar ciddi bir süreçten geçtiğini öğreniyorum. Tüm hayat düzenim bu dönemde alt üst oluyor. Hayatımın belki her noktasında birlikte gülüp ağladığım sabaha kadar parklarda oturduğumuz insanlar ben bunları yaşarken yanımda bile değildi. Yaşadığım bu sürecin tamamında her şeye rağmen dışarıya karşı mutlu durmaya çalışsam bile gerçek benliğim her zaman kapalı kapıların ardında kendi başıma olduğumdan emin olduğum zamanlarda ortaya çıkıyordu. Geçmişte uzunca bir süre sakinleştirici ve benzeri ilaçlar kullanmış ve ADHD tanısı olan birisi olarak bu dönemde cidden kafamın içi hiç olmadığı kadar olumsuz ve doluydu. Her gece yatağıma yattığımda saatlerce düşünüyordum, beynim sanki uyumamı hiç istemiyormuş gibi. Ani ruh değişimlerim ise hem kendimi hem sosyal hayatımı mahvediyordu. Dışarı çıktığımda basit bir eksiklik o an için olan tüm ruh halimi mahvediyordu. Basit bir şeyin varlığı ise aynı şekilde mutlu ediyordu. Hiç bir zaman ortalamada değildim ya çok mutlu ya çok üzgündüm. Hiç bir zaman üzgün olduğumu insanlara belli etmezdim genelde her zaman üzüntümü içimde yaşardım ama gerçekten birisine haksızlık yapsam ve ona kötü davransam bile buna üzülecek kadar duygusal birisiydim. Kötü gidişat nedeniyle bazen aileme veya insanlara aksi ve sinirli davransam bile daha sonrasında bunun için üzülüyorum.
Her şeye rağmen bir şekilde hayatımdaki düzeni devam ettirmek için tüm sınırlarımı zorluyorum ve bu da gün geçtikçe bir tükenmişlik hissine kapılmama sebep oluyor. Okul hayatımı ve internetteki işlerimi başarıyla devam ettiriyorum. Bir yandan önümdeki üniversite sınavına hazırlanmaya çalışıyorum ama içten içe tüm bu yaşadıklarımın ağırlığı duygusal anlamda üstüme çöküyor. Yakın çevreme karşı aşırı savunmacı ve onları her konuda düşünen birisiyim. Ailemdeki insanların sigara içmesine bile karışırım çünkü onların sağlığını düşünüyorum ve aile ilişkilerim özellikle son dönemde pek iyi ilerlemiyor. Annem ve babam küçüklüğümden beri ayrı onları zaman zaman bir araya getirmek için kendimden fazlasını veriyorum ve ara sıra buluşmaları, birlikte vakit geçirmeleri için uğraşıyorum. Abim ise Polonya'da yüksek lisans yapıyor. Türkiye'ye geldiğinde ise yine işleriyle meşgul oluyor ve yıllardır onunla doya doya vakit geçiremiyorum. Abimin okulunun masrafları hem anneme hem babama yük oluyor ve maddi sebeplerden dolayı sık sık kavga ediyorlar. Ben ise dışarıdan bakınca çoğu şeyi umursamıyormuş gibi görünsem bile tüm duygusal yükü bir sünger gibi içime çekiyorum. Babamın hastalığını öğrendiğim süreçten sonra uzun süre yemek yemedim ve bu metabolizmamı olumsuz etkiledi. Bir süre istesem de yemek yiyemedim ve yediğim bir şey dokunmuştur diyerek geçiştirdim. Hiç bir zaman olumsuz yanımı çevreme yansıtmadım ve onları olabildiğince mutlu etmeye çalıştım. Tüm bunlar yaşanırken hayat devam ediyordu ve farklı insanlarla arkadaş oldum ama bu seferde bu kişileri eski arkadaşlarımla kıyaslamaya başladığımda mutsuz olmaya başladım. Hiç bir şeyin eskisi gibi olmadığını düşünüyordum ve her şey aynı devam etti.
Son zamanlarda eski arkadaş grubumdan bir kaç kişiyle tekrar konuşmaya başladık ve eskisi gibi aktiviteler yapıyoruz fakat artık bir çok şey şüpheli gelmeye başladı. Onca yıl yüzlerine gülerek baktığım insanlara artık şüphe ile yaklaşıyorum. Keyifle yaptığım bir şeyden ertesi gün pişmanlık duyabiliyorum ve dengesiz bir ruh haliyle her şeye devam ediyorum. Bu sebepten dolayı içimi onlara açmak yerine burada herkese açıyorum ne kadar mantıklı olduğu tartışılır. Geçmişte de şu anda da en büyük problemim yakın çevrem için her şeyi göze alabilecek olmamdı ve bazıları bunu ve duygularımı cidden kullanabileceği en iyi şekilde kullandı ve her şey bu noktaya geldi. Ne yapacağımı bilmiyorum. Her şeye rağmen pozitif kalmaya çalışıyorum fakat her türlü kavga ve tartışma beni daha da olumsuzluğa sürüklüyor. Yakın zamanda hem kafa dağıtmak hem yeni bir aktiviteye başlamak için gitar almayı düşünüyorum. Daha önce psikolog ve ilaç tedavisi almış ve ilaçları yine böyle zorlu bir süreçle bırakmış birisi olarak bu yola tekrardan başvurmayı düşünmüyorum. Yapmam gereken şeyin tıpki küçükken olduğu gibi bazı şeyleri, arkadaş çevremi yeniden inşa ederek yeni insanlarla yoluma devam etmek olduğunu düşünüyorum. Ailemle ilgili sorunları tamamen çözemeyeceğimi bilmek ve bunun yükü altında ezilmek benim en büyük sınavlarımdan birisi olsa bile elimden geldiğince bunun yükünü hafifletmeye çalışacağım. Hayatın olumsuz dönemleri olduğunu her zaman biliyorum ve bu dönemi atlattıktan sonra her şeyi daha iyi şekilde sürdürebileceğime, saflığın ve iyiliğin her zaman kazanacağına inanıyorum. Buraya kadar okuyan herkese teşekkür ederim değerli yorumlarınızı ve tavsiyelerinizi bekliyorum.
Bu olayların üzerinden bir kaç ay geçmiş ve bazı şeyleri yeni yeni atlatmaya başladığım bir esnada ise babamın kalp ve damarla ilgili hastalıkları olduğunu ve zaman zaman bayılmaya kadar ciddi bir süreçten geçtiğini öğreniyorum. Tüm hayat düzenim bu dönemde alt üst oluyor. Hayatımın belki her noktasında birlikte gülüp ağladığım sabaha kadar parklarda oturduğumuz insanlar ben bunları yaşarken yanımda bile değildi. Yaşadığım bu sürecin tamamında her şeye rağmen dışarıya karşı mutlu durmaya çalışsam bile gerçek benliğim her zaman kapalı kapıların ardında kendi başıma olduğumdan emin olduğum zamanlarda ortaya çıkıyordu. Geçmişte uzunca bir süre sakinleştirici ve benzeri ilaçlar kullanmış ve ADHD tanısı olan birisi olarak bu dönemde cidden kafamın içi hiç olmadığı kadar olumsuz ve doluydu. Her gece yatağıma yattığımda saatlerce düşünüyordum, beynim sanki uyumamı hiç istemiyormuş gibi. Ani ruh değişimlerim ise hem kendimi hem sosyal hayatımı mahvediyordu. Dışarı çıktığımda basit bir eksiklik o an için olan tüm ruh halimi mahvediyordu. Basit bir şeyin varlığı ise aynı şekilde mutlu ediyordu. Hiç bir zaman ortalamada değildim ya çok mutlu ya çok üzgündüm. Hiç bir zaman üzgün olduğumu insanlara belli etmezdim genelde her zaman üzüntümü içimde yaşardım ama gerçekten birisine haksızlık yapsam ve ona kötü davransam bile buna üzülecek kadar duygusal birisiydim. Kötü gidişat nedeniyle bazen aileme veya insanlara aksi ve sinirli davransam bile daha sonrasında bunun için üzülüyorum.
Her şeye rağmen bir şekilde hayatımdaki düzeni devam ettirmek için tüm sınırlarımı zorluyorum ve bu da gün geçtikçe bir tükenmişlik hissine kapılmama sebep oluyor. Okul hayatımı ve internetteki işlerimi başarıyla devam ettiriyorum. Bir yandan önümdeki üniversite sınavına hazırlanmaya çalışıyorum ama içten içe tüm bu yaşadıklarımın ağırlığı duygusal anlamda üstüme çöküyor. Yakın çevreme karşı aşırı savunmacı ve onları her konuda düşünen birisiyim. Ailemdeki insanların sigara içmesine bile karışırım çünkü onların sağlığını düşünüyorum ve aile ilişkilerim özellikle son dönemde pek iyi ilerlemiyor. Annem ve babam küçüklüğümden beri ayrı onları zaman zaman bir araya getirmek için kendimden fazlasını veriyorum ve ara sıra buluşmaları, birlikte vakit geçirmeleri için uğraşıyorum. Abim ise Polonya'da yüksek lisans yapıyor. Türkiye'ye geldiğinde ise yine işleriyle meşgul oluyor ve yıllardır onunla doya doya vakit geçiremiyorum. Abimin okulunun masrafları hem anneme hem babama yük oluyor ve maddi sebeplerden dolayı sık sık kavga ediyorlar. Ben ise dışarıdan bakınca çoğu şeyi umursamıyormuş gibi görünsem bile tüm duygusal yükü bir sünger gibi içime çekiyorum. Babamın hastalığını öğrendiğim süreçten sonra uzun süre yemek yemedim ve bu metabolizmamı olumsuz etkiledi. Bir süre istesem de yemek yiyemedim ve yediğim bir şey dokunmuştur diyerek geçiştirdim. Hiç bir zaman olumsuz yanımı çevreme yansıtmadım ve onları olabildiğince mutlu etmeye çalıştım. Tüm bunlar yaşanırken hayat devam ediyordu ve farklı insanlarla arkadaş oldum ama bu seferde bu kişileri eski arkadaşlarımla kıyaslamaya başladığımda mutsuz olmaya başladım. Hiç bir şeyin eskisi gibi olmadığını düşünüyordum ve her şey aynı devam etti.
Son zamanlarda eski arkadaş grubumdan bir kaç kişiyle tekrar konuşmaya başladık ve eskisi gibi aktiviteler yapıyoruz fakat artık bir çok şey şüpheli gelmeye başladı. Onca yıl yüzlerine gülerek baktığım insanlara artık şüphe ile yaklaşıyorum. Keyifle yaptığım bir şeyden ertesi gün pişmanlık duyabiliyorum ve dengesiz bir ruh haliyle her şeye devam ediyorum. Bu sebepten dolayı içimi onlara açmak yerine burada herkese açıyorum ne kadar mantıklı olduğu tartışılır. Geçmişte de şu anda da en büyük problemim yakın çevrem için her şeyi göze alabilecek olmamdı ve bazıları bunu ve duygularımı cidden kullanabileceği en iyi şekilde kullandı ve her şey bu noktaya geldi. Ne yapacağımı bilmiyorum. Her şeye rağmen pozitif kalmaya çalışıyorum fakat her türlü kavga ve tartışma beni daha da olumsuzluğa sürüklüyor. Yakın zamanda hem kafa dağıtmak hem yeni bir aktiviteye başlamak için gitar almayı düşünüyorum. Daha önce psikolog ve ilaç tedavisi almış ve ilaçları yine böyle zorlu bir süreçle bırakmış birisi olarak bu yola tekrardan başvurmayı düşünmüyorum. Yapmam gereken şeyin tıpki küçükken olduğu gibi bazı şeyleri, arkadaş çevremi yeniden inşa ederek yeni insanlarla yoluma devam etmek olduğunu düşünüyorum. Ailemle ilgili sorunları tamamen çözemeyeceğimi bilmek ve bunun yükü altında ezilmek benim en büyük sınavlarımdan birisi olsa bile elimden geldiğince bunun yükünü hafifletmeye çalışacağım. Hayatın olumsuz dönemleri olduğunu her zaman biliyorum ve bu dönemi atlattıktan sonra her şeyi daha iyi şekilde sürdürebileceğime, saflığın ve iyiliğin her zaman kazanacağına inanıyorum. Buraya kadar okuyan herkese teşekkür ederim değerli yorumlarınızı ve tavsiyelerinizi bekliyorum.
Son düzenleyen: Moderatör: