Gecenin bir vakti çalan bir telefonla uyandım 2008'in Ekim ayında, telefondaki ses sakin olmaya çalışan bir tonla kız arkadaşımın adını mırıldandı. Kayıttaki son konuşmanın benimle olduğunu, o yüzden aradığını söyleyen, yakınlık durumumu öğrenmek ve acı haberi vermek için arayan bir ses. Ne olduğunu o anda algılayamamıştım, sanki hâlâ rüyadaydım ve söylenen şeyin anlamını fark edememiş gibiydim. Gayet sakin bir ses tonuyla hastaneyi sorduğum, ailesine de haber vermelerini söylediğim ve sakin bir şekilde kapattığım, henüz gerçekliğini algılayamadığım kısa bir konuşmaydı. Sanki her gün yaptığım alelade bir konuşma gibi... Hiçbir şey düşünemiyordum, sanki kuklaymışım da birisi beni iplerle kontrol ediyormuş gibi giyinip arabanın anahtarını alıp çıkmıştım sokağa.
Arabaya binene kadar ne kız arkadaşımla ilgili, ne söylenenlerle ilgili ya da neleri kaybettiğimle ilgili hiçbir şey aklıma gelmedi. Arabanın koltuğuna oturup çalıştırdığım o ilk an aklım da tekrar çalışmaya başladı, sanki uyanmak için motorun sesini duyması gerekiyormuş gibiydi. Sanki çalışan motorun o sesi beynime, biraz sonra hayatın boyunca atlatamayacağın bir gerçeğe doğru seni götüreceğim demişti. Bir anda "başınız sağolsun", "sürücü alkollüydü" ve "talihsiz bir kaza" kelimeleri geçmeye başladı aklımdan, istemsizce göz yaşlarım dökülmeye başladı. Geçen o günün sabahını hatırladım sonra, aylardır kötü davrandığım için gayet sıradan bir şey olarak yaptığım, ona söylediğim o "kalleşçe" sözleri düşünmeye başladım.
Her zaman olduğu gibi verdiğim sözü tutmayışımı, bana verdiği ve kırıntısını bile hak etmediğim, her şeye rağmen eksik etmediği sevgisini. Bunların karşılığında ona yaşattığım o kötü anları ve ne kadar büyük bir "pislik" olduğumu düşündüm yol boyunca. Aklımdan geçen her düşünceyle birlikte daha da ilerlediğim o hastane yolu, şu an bile benim için en uzun ve en ızdırap dolu yoldu. Kıymetini asla bilmediğim, her anımızda hoyratça davrandığım o mükemmel insanın yokluğunu gerçek anlamda ilk defa hissedeceğim o hastanenin yolunda CD'den çalan şarkı da aklımdan hiç çıkmadı. O akşam geçerken duyduğum tüm melodileri, bugün bile o yoldan geçerken hatırlayıp gözlerimin yaşarmasına engel olamıyorum. Bu şarkının beni ağlatmasının nedeni hüzünlü sözleri ya da melodisi değil, hayatımın en büyük pişmanlığının şarkısı olması.
Üşenmeyip bunu okuyacak olanlar için belki bu yazdıklarım komik gelecek, sorun değil. Sizler, benim gibi geçmişe dönüp yaptıklarınıza baktığınız zaman büyük bir pişmanlık duymayın yeter. O akşamki şarkıyı dinleyerek ve göz yaşlarımı tutamadan yazdığım bu anı, umarım sizin bir şeylerin farkına varmasına vesile olur.