Gelecek için yapılabilecek planlar kurup onları yapmayı hedeflemek.
Bir döngü içerisinde bir yaşama sebebi oluyor.
Benim şu andaki hedefim bisiklet ile Türkiye'nin bir ucundan diğerine doğru 2-3 kişilik bir toplulukla sürmek. Bunu başardıktan sonra bir gün duş alırken kendime yeni bir şeyler bulurum herhalde
Yazılım mühendisiyim, her gün bilgisayarla iç içeyim, iyi bir maaşım var, eve de gelip Playstation 5'imden 4K TV'mde FIFA, oyun bilgisayarımdan da Rainbow Six Siege oynuyorum, bir yandan da Cyberpunk ve Dying Light 2'yi sabırsızlıkla bekliyorum. Arada arkadaşlar geliyor 4-5 kişi deli gibi oyun oynuyoruz. Ve şişko bir kedim var ben PS oynarken kucağımda yatıyor . İşte bunun hayalini kurmak bile çok mutlu ediyor ama şuan önümdeki saçma sorulara bakınca geri soğuyorum. 7 ay sonra önüme çıkacak olan 200 aptal sorunun bu hayalimi yok etme ihtimalini düşünmek bile çok kötü, korkunç. İnsanların tüm hayatı rasgele 200 soruya bağlı gerçekten sistem o kadar aptal ki... Herkes kabullenmiş bunu kimse hiç karşı çıkmıyor halbuki ki o kadar berbat bir durum ki bu... Sistem kadar insanlar da aptal. Ne demiş Che Guevara: "Özgürlüğün en büyük düşmanı halinden memnun kölelerdir." Neyse çok konuşmayayım malum Silivri soğuktur önümüz de kış zaten.