Sürekli başa dönüp durmak

Artık ne yapmam gerektiğini, nasıl yaşayacağımı ve insanlarla nasıl iletişim kurabileceğimi bilmiyorum. 3 senedir ne zaman birileriyle iletişim kursam arkadaşlık etsem ya da ötesinde bir şey yaşamaya çalışsam en ufak hatalarında o insanları kendimden uzaklaştırıyorum. Bunu isteyerek yapmıyorum bilmiyorum neden böyle tekrarlandığını. Yani böyle yapmamam gerektiğini biliyorum ama sanki bilincimi kaybedip mantıklı düşünmeyi bırakıyor ve insanları kendimden uzaklaştırıyorum ve iletişimimi kesiyorum. Bu sefer herkesi kendimden uzaklaştırdığım için yalnız kalıyorum ve uzaklaştırdığım insanlarla tekrar arkadaş olmak istiyorum ama tahmin edebileceğiniz gibi hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Artık gerçekten çok yoruldum ve kimseyle iletişim kurmak bile istemiyorum çünkü aynı şeylerin tekrarlanacağından emin olduğum için korkuyorum.

Yaşadığım sorunların bir kısmını başlık olarak araştırdığımda borderline kişilik bozukluğu çıkıyor karşıma hep. Bunu ergen olduğumdan veya ilgi çekmek için yaptığımı sanmayın. Gerçekten bende yaşıtlarım gibi eğlenmek ve uzun süreli arkadaşlık ilişkileri kurmak istiyorum yani sağlıklı bir birey gibi hissetmek istiyorum. Bu durumumla kim ilgileniyor bilmiyorum yani psikolog, psikiyatr ya da terapist hangisine gitmeliyim bilmiyorum. Konuyu da açma sebebim aslında bu sorunu kime danışacağımı bilmemem ve öğrenmek istemem. Teşekkürler.

Aynı şeyleri yaşadım, yaşıyorum, ve düzeltmezsem yaşamaya devam edeceğim gibi duruyor. Sanki tüm herkesten soyutlanmış gibi hissediyorum. İnsanlara kaba davranıyorum ister istemez.

Ben mükemmelliyetçi olmanın vermiş olduğu zararlardan dolayı olduğunu sanıyorum ama kesin değil. Kendimi bildim bileli 7 senedir bu sorunla uğraşıyorum. Çok araştırdım, ettim ben bir sonuca ulaşamadım.

Yanımda arkadaş diyebileceğim 30 kişi de oldu bir anda 2 kişi de oldu veya 1 kişi bile olmadı. Hepsinin nedeni aynı. İnsanlara kaba davranmak. Aslında içinden hiç kötülük geçmiyor, kibar davranmak istiyorsun. Ama bir hatalarını gördüğünde mükemmelliyetçi olduğundan dolayı ister istemez onları kendinden uzaklaştırıyorsun. Ve o mutlak yalnızlık dediğimiz olay başlıyor. İnsanlar hayatları boyunca 10 kez yakalanıyorlarsa bu duruma sen 100 kez yakalanıyorsun. Yapacak bir şey gelmiyor elinden.

Ben artık saldım. Ne oluyorsa olsun dedim. Bir dönüm noktası olur (üniversite sınavı, taşınma) işte o zaman belki kendimi değiştirmek için uğraşırım. Ama artık karar verdim ki insanlar için değişmeyi değilde amaçlarım için değişmeyi istiyorum. Sana da önerim şu, bu işlerin akıbeti belli olmuyor. Aynı şeyleri 7 senedir yaşıyorum ve şu an yapayalnızım. O yüzden işin ucunu kaçırmadan sal gitsin. İnan bana uğraşırsan enerjini boş yere harcamış gibi düşünüyorsun ve sonrasında pişman oluyorsun. Çünkü bu döngü tekrarlanmaya devam edecek hayatında dönüm noktası diyebileceğin bir şey olmadığı zaman veya psikolojik destek almadığın sürece.

barisakarsu dedi:

Aynı şeyleri yaşadım, yaşıyorum, ve düzeltmezsem yaşamaya devam edeceğim gibi duruyor. Sanki tüm herkesten soyutlanmış gibi hissediyorum. İnsanlara kaba davranıyorum ister istemez.

Ben mükemmelliyetçi olmanın vermiş olduğu zararlardan dolayı olduğunu sanıyorum ama kesin değil. Kendimi bildim bileli 7 senedir bu sorunla uğraşıyorum. Çok araştırdım, ettim ben bir sonuca ulaşamadım.

Yanımda arkadaş diyebileceğim 30 kişi de oldu bir anda 2 kişi de oldu veya 1 kişi bile olmadı. Hepsinin nedeni aynı. İnsanlara kaba davranmak. Aslında içinden hiç kötülük geçmiyor, kibar davranmak istiyorsun. Ama bir hatalarını gördüğünde mükemmelliyetçi olduğundan dolayı ister istemez onları kendinden uzaklaştırıyorsun. Ve o mutlak yalnızlık dediğimiz olay başlıyor. İnsanlar hayatları boyunca 10 kez yakalanıyorlarsa bu duruma sen 100 kez yakalanıyorsun. Yapacak bir şey gelmiyor elinden.

Ben artık saldım. Ne oluyorsa olsun dedim. Bir dönüm noktası olur (üniversite sınavı, taşınma) işte o zaman belki kendimi değiştirmek için uğraşırım. Ama artık karar verdim ki insanlar için değişmeyi değilde amaçlarım için değişmeyi istiyorum. Sana da önerim şu, bu işlerin akıbeti belli olmuyor. Aynı şeyleri 7 senedir yaşıyorum ve şu an yapayalnızım. O yüzden işin ucunu kaçırmadan sal gitsin. İnan bana uğraşırsan enerjini boş yere harcamış gibi düşünüyorsun ve sonrasında pişman oluyorsun. Çünkü bu döngü tekrarlanmaya devam edecek hayatında dönüm noktası diyebileceğin bir şey olmadığı zaman veya psikolojik destek almadığın sürece.

Genişletmek için tıkla...

Hocam öncelikle özür dilerim yazdığınız yanıtı görmemişim. Ben bunun yeni farkında vardığım için peşine düşüp uğraşmak istiyorum. Ailemden yaşça büyük bir iki kişiye anlattım ama anladıklarını sanmıyorum durumu. Onlara da bir şey diyemiyorum haliyle. Şu an sadece bir iş bulup çalışmak istiyorum. Belki günde 12 saat çalışabileceğim bir yer bulabilirsem kafamı düşünmekten uzak tutabilirim ve umarım bu duruma bir çözüm bulabilirim.

Konuya 7 Kasım 2024'ten güncelleme yapıyorum. Yaklaşık 3-4 gün önce psikiyatri kliniğinden randevu aldım ve sorunuma çare bulmak için gittim. 17 yaşımda olmama ve tek yaşamama rağmen bir sorun olmadığını söylediler. İlk 20-25 dakika yaşadıklarımdan ve şikayet ettiklerimden bahsettim. Ben konuştum psikiyatr dinledi ve yaşadığım sorunlara karşı bana çözüm önerileri sundu. Problemlerimi tamamen yok edemesek bile onlarla nasıl yaşamam gerektiğini öğrenmemi söyledi. Sonraki 25-30 dakika içinde EMDR tedavi yöntemine başladık.

Ayak bileklerime bir cihaz yerleştirdi, kafama bone geçirip kulağıma kulaklık taktı. Kulaklığın sağından ve solunda uyarıcı sesler geliyordu sürekli ve benden yaşadığım olayları hatırlamamı ve bunları hatırladığımda nasıl hissettiğimi sordu ve ben ise söyledim. Yalan yok bu biraz zor bir süreç. 25-30 dakika kendi düşüncelerinle baş başa ve yaşadığın kötü olayları hatırlıyorsun. Açıkçası benim bayağı modum düştü bu süreçte. Korkup gerildim ama iyileşmek istediğim için bunun motivasyonuyla bir şekilde dayandım. Sonuç olarak seans süresi bittiği için tedaviyi yarım bıraktık 2 hafta içinde tekrardan gitmem gerekiyor tedaviye kaldığımız yerden devam etmemiz için. Ondan sonrası için keyfi bir şekilde ayda bir defa gelsen bile olur dedi. Tanı olarak bağlanma problemi, anksiyete bozukluğu ve travma sonrası stres bozukluğum olduğunu söyledi.

Genel olarak anladığım bir olay daha doğrusu olaylar zincirlemesi beni etkilemiş ve 2-3 senedir onun etkisindeyim. Bu süreçte kendimden kaçmamam gerektiğini aksine kendimi sevmem gerektiğini söyledi bana. Bende şu an tam olarak onu yapıyorum, kendimi seviyorum. Hayatta yaşadığım her şeyi kendime yüklememem gerektiğini anladım. Bazen bazı şeyler oluyor ve elinden bir şey gelmiyor insanın. Belki ne benim ne de karşımdaki insanın elinden bir şey gelirdi, belki sadece hayat bizi bu noktaya getirdi. İlla birinin suçlu olması gerekmediğini anladım. Bazı şeyler sadece "oluyor" işte.

TylerDurdenAynıBen dedi:

Konuya 7 Kasım 2024'ten güncelleme yapıyorum. Yaklaşık 3-4 gün önce psikiyatri kliniğinden randevu aldım ve sorunuma çare bulmak için gittim. 17 yaşımda olmama ve tek yaşamama rağmen bir sorun olmadığını söylediler. İlk 20-25 dakika yaşadıklarımdan ve şikayet ettiklerimden bahsettim. Ben konuştum psikiyatr dinledi ve yaşadığım sorunlara karşı bana çözüm önerileri sundu. Problemlerimi tamamen yok edemesek bile onlarla nasıl yaşamam gerektiğini öğrenmemi söyledi. Sonraki 25-30 dakika içinde EMDR tedavi yöntemine başladık.

Ayak bileklerime bir cihaz yerleştirdi, kafama bone geçirip kulağıma kulaklık taktı. Kulaklığın sağından ve solunda uyarıcı sesler geliyordu sürekli ve benden yaşadığım olayları hatırlamamı ve bunları hatırladığımda nasıl hissettiğimi sordu ve ben ise söyledim. Yalan yok bu biraz zor bir süreç. 25-30 dakika kendi düşüncelerinle baş başa ve yaşadığın kötü olayları hatırlıyorsun. Açıkçası benim bayağı modum düştü bu süreçte. Korkup gerildim ama iyileşmek istediğim için bunun motivasyonuyla bir şekilde dayandım. Sonuç olarak seans süresi bittiği için tedaviyi yarım bıraktık 2 hafta içinde tekrardan gitmem gerekiyor tedaviye kaldığımız yerden devam etmemiz için. Ondan sonrası için keyfi bir şekilde ayda bir defa gelsen bile olur dedi. Tanı olarak bağlanma problemi, anksiyete bozukluğu ve travma sonrası stres bozukluğum olduğunu söyledi.

Genel olarak anladığım bir olay daha doğrusu olaylar zincirlemesi beni etkilemiş ve 2-3 senedir onun etkisindeyim. Bu süreçte kendimden kaçmamam gerektiğini aksine kendimi sevmem gerektiğini söyledi bana. Bende şu an tam olarak onu yapıyorum, kendimi seviyorum. Hayatta yaşadığım her şeyi kendime yüklememem gerektiğini anladım. Bazen bazı şeyler oluyor ve elinden bir şey gelmiyor insanın. Belki ne benim ne de karşımdaki insanın elinden bir şey gelirdi, belki sadece hayat bizi bu noktaya getirdi. İlla birinin suçlu olması gerekmediğini anladım. Bazı şeyler sadece "oluyor" işte.

Genişletmek için tıkla...

Ne değişti peki yaşamında?

439902 dedi:

Ne değişti peki yaşamında?

Genişletmek için tıkla...

Eskiden hayatıma devam edemeyecek seviyeye gelmiştim kafam hiç durmuyordu ve uykularım kaçıyordu. Hatta inanır mısınız bilmiyorum ama iki gün boyunca uyuyamadığım için akşam bira içmiştim sırf düşüncelerimden uzaklaşıp rahatça uyuyabilmek için. Şu an öyle sorunlardan muzdarip değilim. Belli hedeflerim, hayallerim var ve bunların uğruna plan yapıp efor sarf ediyorum. Çalışıyorum yani bir şeyler için savaş veriyorum ve bir yandan kendimi değiştirmekle de meşgulüm. Son olarak da kendimi seviyorum.

TylerDurdenAynıBen dedi:

Eskiden hayatıma devam edemeyecek seviyeye gelmiştim kafam hiç durmuyordu ve uykularım kaçıyordu. Hatta inanır mısınız bilmiyorum ama iki gün boyunca uyuyamadığım için akşam bira içmiştim sırf düşüncelerimden uzaklaşıp rahatça uyuyabilmek için. Şu an öyle sorunlardan muzdarip değilim. Belli hedeflerim, hayallerim var ve bunların uğruna plan yapıp efor sarf ediyorum. Çalışıyorum yani bir şeyler için savaş veriyorum ve bir yandan kendimi değiştirmekle de meşgulüm. Son olarak da kendimi seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bu devirde herkes aynı

TylerDurdenAynıBen dedi:

Eskiden hayatıma devam edemeyecek seviyeye gelmiştim kafam hiç durmuyordu ve uykularım kaçıyordu. Hatta inanır mısınız bilmiyorum ama iki gün boyunca uyuyamadığım için akşam bira içmiştim sırf düşüncelerimden uzaklaşıp rahatça uyuyabilmek için. Şu an öyle sorunlardan muzdarip değilim. Belli hedeflerim, hayallerim var ve bunların uğruna plan yapıp efor sarf ediyorum. Çalışıyorum yani bir şeyler için savaş veriyorum ve bir yandan kendimi değiştirmekle de meşgulüm. Son olarak da kendimi seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

Epey gelişim olmuş, kutlarım...