Burada geçirdiğimiz her geçen gün mental ve fiziksel olarak hızla ölüyoruz, özellikle mental olarak.
Günler geçtikçe daha hızlı sinirleniyoruz, tahammül seviyesi git gide düşüyor. Ya delireceğiz ya da birbirimizi öldüreceğiz.
Hala bir ümidim var ancak ülkenin düzelmesi yönünde değil, kamera şakası falan diye düşünüyorum düşünmek istiyorum. Aklıma başka mantıklı bir açıklama gelmiyor.
Yurt dışında akrabası, ailesi vs olmayan ancak yurt dışında gitmek isteyen arkadaşlara bol şans diliyorum. Çok çalışmaları gerekecek ancak orada değil oraya gidebilmek için.