Üzücü hatıralarınızı yazın

Güzel üzücü acı bir anı'nızı hatıranızı anlatın dinleyelim...

Benim: Eskiden çok sevdiğim yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen bir arkadaşım vardı birbirimize çok benziyorduk hem tip hem huy olarak hoşlandığımız keyif aldığımız şeylerde aynıydı. Neyse küçükken tanışmıştık kaç yaşlarımdaydım tam hatırlamıyorum ama galiba 8-9 yaşlarımda falandım. Köydeydik yakınlardaki başka bir köyde mevlüt düğün eğlencesi gibi bir şey vardı o zaman tanışmıştık. Dedesi nenesi de çok severdi beni neyse çok detaya girmeyeceğim. Gel zaman git zaman takılıyoruz işte kahveler olsun yine böyle eğlence mekanları olsun gidiyoruz öyle ortaokul zamanları ama bir zaman sonra ayrılmak zorunda kaldık ailevi sebeplerden. Daha sonra 1-2 yıl falan hiç görüşmemiştik 6-7.sınıfta olmam gerek denizde boğulduğunu öğrendim. Babası ve yanında birkaç akrabasıyla beraber gitmiş üzülmüştüm cenazesine gittiğimde nenesi bana sımsıkı sarılmıştı. Bir süre bırakmadı biraz da ağladı hala aklımda bir yerlerde unutamadım. Ondan geriye sevdiği 2 tane keklik kuşu vardı kafeste bakardı sürekli sadece onlar ve birkaç fotoğraf kalmıştı. Sonra birkaç arkadaş edindim ama hiçbiri onun gibi olamadı. Ne keyif alabiliyordum ne de eğlenebiliyordum. Daha sonra da corona çıkmıştı zaten eskileri düşündüğümde vay be ortaokuldan sonra ne değişmişim diyorum hala...

Küçükken benim çok sevdiğim teyzem vardı. Çok ciddi söylüyorum 3-4 tane teyzem var ama aralarından en çok sevdiğim teyzem oydu. Bir gün bize gelmişti. Biraz garip davranıyordu fakat ben aldırış etmemiştim. Bazen tuvalete girince terlikleri dışarı bırakıp çıplak ayaklarla giriyordu. Sabah 5-6 saatlerinde bütün ailem uyanmıştı. Gözümü açtığımda hepsi teyzemin etrafına geçmişti. Babam beni hemen kuzenlerime götürmüştü. Kuzenlerimle aynı mahallede yaşadığımız için direkt götürüp tekrardan eve gitmişti. Hiç bir şeyden haberim yoktu. Ne oldu, ne bitti hiç bir şey görmedim. Sadece uyandığım an kuzenlerimin evinde olmamdı. Arkamdan ablamda gelmişti. Cebimde zikirmatik vardı. Ben küçükken zikir çekmenin ne olduğunu bilmediğim için üşenmeden 10000 yapmıştım. Bir kaç saat sürdükten sonra babam geldi (burayı pek fazla hatırlamıyorum) sonra direkt gitti. Ben tekrardan uyuya kalmıştım. Uyandığımda ise annem yanımdaydı ve başımı okşuyordu. Ben anneme ne olduğunu söyledim fakat annem söylemek istemiyordu. Çünkü oda biliyordu bana en çok değer veren teyzemin o olduğunu. Ağlamamam için yapıyordu. Kuzenimin ablası da anneme ''Artık söyle yapacak bir şey yok'' dedi ve annem en sonunda söyledi. Teyzem kalp krizinden dolayı vefat ettiğini söyledi bana. O günden beri hiç bir zaman unutmuyorum. Halen hayatta olan teyzemler olsa bile vefat eden teyzem için halen sevgim var. Allah kimse sevdiklerinden ayırmasın. İyi sosyaller dilerim.

2019