hayta kardeş
Hectopat
- Katılım
- 28 Mayıs 2022
- Mesajlar
- 739
- Çözümler
- 1
Daha fazla
- Sistem Özellikleri
- i5 12500h
ddr5 8*2
rtx4050
s24 ultra galaxy buds 2
- Cinsiyet
- Erkek
Yakınımda ölümü hissediyorum.
Ama hâlâ yaşanacak zaman varmış gibi geliyor.
Hayatım güzel miydi? Tartışılır.
Ama bazı anlar, bazı gülüşler… onlar gerçekti.
Ölüm yakın—belki iki adım ötede.
Bense sadece şansla yaşıyorum gibi.
Bu bir lanet mi yoksa bir lütuf mu?
Hislerim beni hiç yanıltmadı;
o yüzden bu karanlık dürüst geliyor bana.
Hazırım… ama değilim.
Ölüm zor mu? Belki.
Ama hayat da kolay değildi.
Güzel anılarım oldu,
şimdi ise biriktiremediğim zamanlar elimde.
Boşa harcanmış saatler,
hayalimde yeşermemiş günler…
Sanki gelecekte de sadece boşluk birikecek.
Ama yaşamak istiyorum.
Daha uzun, daha derin nefesler almak.
Bu erken yaşlarımda değil belki,
daha sonra, hayallerime yer açabildiğimde.
Fakat hislerim hayır diyor.
Sadece düşünüyorum.
Çünkü bir insan rüya gördükçe yeşerir.
Ben ise yedi yıldır rüya görmüyorum.
Yalnızca siyah bir perde.
Neşemi kaybettim.
Umudumu kaybettim.
Belki rüya görsem neşeli olurum.
Belki hayata tutunma isteğim artar.
Son zamanlarda sadece bir şey istedim:
Bir yasemin ağacı dikmek.
Büyütmek.
Kökleriyle bu hayata tutunmak.
Ama olmadı.
Sanki umut bana uğramıyor.
Belki de uğramayacak.
Ben yine de hayal kurmak istiyorum.
Yeniden.
Yeniden.
Zor olsa da.
Çünkü hayal kuramadıkça,
hayal yaşayamadıkça,
ölüyüm.
Sabahları gülümsüyorum herkese.
Neşeyle davranıyorum.
Ama geceleri…
geceler daha gerçek.
Yatağıma uzanırken
şu cümleyi bırakıyorum üstüme:
'Ben bu hayatta tutunabiliyorum.'
Ve sorguluyorum.
Bu durum beni yoruyor.
Ama hâlâ yaşanacak zaman varmış gibi geliyor.
Hayatım güzel miydi? Tartışılır.
Ama bazı anlar, bazı gülüşler… onlar gerçekti.
Ölüm yakın—belki iki adım ötede.
Bense sadece şansla yaşıyorum gibi.
Bu bir lanet mi yoksa bir lütuf mu?
Hislerim beni hiç yanıltmadı;
o yüzden bu karanlık dürüst geliyor bana.
Hazırım… ama değilim.
Ölüm zor mu? Belki.
Ama hayat da kolay değildi.
Güzel anılarım oldu,
şimdi ise biriktiremediğim zamanlar elimde.
Boşa harcanmış saatler,
hayalimde yeşermemiş günler…
Sanki gelecekte de sadece boşluk birikecek.
Ama yaşamak istiyorum.
Daha uzun, daha derin nefesler almak.
Bu erken yaşlarımda değil belki,
daha sonra, hayallerime yer açabildiğimde.
Fakat hislerim hayır diyor.
Sadece düşünüyorum.
Çünkü bir insan rüya gördükçe yeşerir.
Ben ise yedi yıldır rüya görmüyorum.
Yalnızca siyah bir perde.
Neşemi kaybettim.
Umudumu kaybettim.
Belki rüya görsem neşeli olurum.
Belki hayata tutunma isteğim artar.
Son zamanlarda sadece bir şey istedim:
Bir yasemin ağacı dikmek.
Büyütmek.
Kökleriyle bu hayata tutunmak.
Ama olmadı.
Sanki umut bana uğramıyor.
Belki de uğramayacak.
Ben yine de hayal kurmak istiyorum.
Yeniden.
Yeniden.
Zor olsa da.
Çünkü hayal kuramadıkça,
hayal yaşayamadıkça,
ölüyüm.
Sabahları gülümsüyorum herkese.
Neşeyle davranıyorum.
Ama geceleri…
geceler daha gerçek.
Yatağıma uzanırken
şu cümleyi bırakıyorum üstüme:
'Ben bu hayatta tutunabiliyorum.'
Ve sorguluyorum.
Bu durum beni yoruyor.
