Hocam çok zor. Her gun tek basina yemek yemek, tek gezmek, Cafe'de tek oturmak, mesaj bildirimi gelmemesi. Tum vaktimi telefonda veya yurtta geçirmek. Sevgilisiyle gezen tozan insanlari izlemek ve onlari gorunce biz bu hayati izlemeye gelmisiz demek. Baskalarina yuz veren kaşar kizlarin size gelince namuslu kesilmesi, yuz vermemesi, surekli onlardan red yemek. Ailenin yaninizda olmasi gerekirken size surekli baski kurup ateş fitillemesi. Artik hayattan zevk alamamak. Mevcut arkadaslarimda ben aramadan beni sormaz. Aradiklarim da geri donmez. Tabiri caizse sanirim adam yerine koyan yok beni sanirim. Bu çok canimi yakiyor. Dusunun siz o insanlara bir kotuluk yapmamis olmaniza ragmen ve onlari arayip sormaniza ragmen sizi umursamayip tınlamamaları ve bir yere gidince davet etmemeleri, baska arkadaslariyla story atip paylasmalari ve onlar utanip sizi gorunce utançtan Yuzu dusmeleri gerekirken, suçsuz olan sizin onlari kafaya takmaniz çok koyar adama. Benim durumum da tam böyle. Resmen biz bu hayati izlemeye gelmişiz... Hayattan bir umudum yok artik.