Anksiyete hayatımı zorlaştırıyor

sivaslikangal58

Centipat
Katılım
8 Mart 2024
Mesajlar
1.106
Çözümler
1
Daha fazla  
Cinsiyet
Erkek
Daha önce de buna benzer konu açmıştım, yine açıyorum. Arkadaşlar konuşacak hiç arkadaşım yok o yüzden açıyorum. Sizi rahatsız ediyorsam kusura bakmayın. Ama içimi dökebileceğim kimse yok. 11. sınıf öğrencisiyim. Yıl sonuna geldik. Sosyal anksiyetem var. Derste bildiğim sorunun cevabına parmak kaldıramıyorum. Konuşma sınavında heyecandan elim ayağım birbirine giriyor. Hiç arkadaş edinemiyorum. Kızlarla göz kontağı kurup konuşamıyorum. Tiyatroda oynamam gerekiyor sanki hayatın sonuymuş gibi dert ediniyorum. Ne yapacağım bilmiyorum. O insanlar benimle dalga geçmeyecek biliyorum ama toplum karşısına çıkınca olmuyor çok heyecanlanıyorum ve bu tatlı bir heyecan değil. Arkadaşlar çok yoruldum. Çevrem yok eve geliyorum beni dışarı çağıran bir kişi bile yok tüm gün evdeyim. Annem soruyor hiç arkadaşın yok mu niye gezmiyorsun diye. Yok diyemiyorum. Okulda çok sessizim teneffüste bile sınıftan çıkmıyorum. Dayanamıyorum. Ailemden gizli ağlıyorum sürekli. Çok yoruldum. Hayatımı mahvetti bu özgüvensizlik bu anksiyete. Psikoloğa git diyenler olacaktır gidiyorum ama yine de sizde var mıydı varsa nasıl yendiniz öğrenmek istedim. Zorlanıyorum artık. Bende mutlu olmak istiyorum bende anksiyetem olmasın istiyorum. Ama yenmek için hiçbir şey yapmıyorum çünkü cesaret edemiyorum. Sizi rahatsız ediyorsam tekrardan özür dilerim ama konuşabileceğim kimsem yok. Buraya içimi dökmek istedim.
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Anksiyete üstüne gidildikçe azalan ya da kaybolan bir şey. Kızlardan çekiniyorsan git bir selam ver sohbet etmeyi dene. İnsanların önünde sunum yapmaktan çekiniyorsan çık sunum yap. Böyle böyle ilerleme kaydedeceksin. Biliyorum zor ancak yapacak bir şey yok. Üstüne gitmediğin sürece emin ol geçmeyecek, hayatının böyle anksiyete içinde devam etmesini istemiyorsan mecburen adım atmalısın. Ufak ufak adımlarla da başlayabilirsin. Yoldan geçen birine rastgele ayak üstü iki soru sorabilirsin mesela. Abi, abla merhaba, saat kaç acaba? Ya da otobüs bekliyorsan merhaba, şu otobüs ne zaman gelir acaba, bilginiz var mı? Gibi gibi bir sürü örnek verilebilir.
 
Son düzenleme:
Anksiyete üstüne gidildikçe azalan ya da kaybolan bir şey. Kızlardan çekiniyorsan git bir selam ver sohbet etmeyi dene. İnsanların önünde sunum yapmaktan çekiniyorsan çık sunum yap. Böyle böyle ilerleme kaydedeceksin. Biliyorum zor ancak yapacak bir şey yok. Üstüne gitmediğin sürece emin ol geçmeyecek, hayatının böyle anksiyete içinde devam etmesini istemiyorsan mecburen adım atmalısın. Ufak ufak adımlarla da başlayabilirsin. Yoldan geçen birine rastgele ayak üstü iki soru sorabilirsin mesela. Abi, abla merhaba, saat kaç acaba? Ya da otobüs bekliyorsan merhaba, şu otobüs ne zaman gelir acaba, bilginiz var mı? Gibi gibi bir sürü örnek verilebilir.
Teşekkür ederim.
 
Daha önce de buna benzer konu açmıştım, yine açıyorum. Arkadaşlar konuşacak hiç arkadaşım yok o yüzden açıyorum. Sizi rahatsız ediyorsam kusura bakmayın. Ama içimi dökebileceğim kimse yok. 11. sınıf öğrencisiyim. Yıl sonuna geldik. Sosyal anksiyetem var. Derste bildiğim sorunun cevabına parmak kaldıramıyorum. Konuşma sınavında heyecandan elim ayağım birbirine giriyor. Hiç arkadaş edinemiyorum. Kızlarla göz kontağı kurup konuşamıyorum. Tiyatroda oynamam gerekiyor sanki hayatın sonuymuş gibi dert ediniyorum. Ne yapacağım bilmiyorum. O insanlar benimle dalga geçmeyecek biliyorum ama toplum karşısına çıkınca olmuyor çok heyecanlanıyorum ve bu tatlı bir heyecan değil. Arkadaşlar çok yoruldum. Çevrem yok eve geliyorum beni dışarı çağıran bir kişi bile yok tüm gün evdeyim. Annem soruyor hiç arkadaşın yok mu niye gezmiyorsun diye. Yok diyemiyorum. Okulda çok sessizim teneffüste bile sınıftan çıkmıyorum. Dayanamıyorum. Ailemden gizli ağlıyorum sürekli. Çok yoruldum. Hayatımı mahvetti bu özgüvensizlik bu anksiyete. Psikoloğa git diyenler olacaktır gidiyorum ama yine de sizde var mıydı varsa nasıl yendiniz öğrenmek istedim. Zorlanıyorum artık. Bende mutlu olmak istiyorum bende anksiyetem olmasın istiyorum. Ama yenmek için hiçbir şey yapmıyorum çünkü cesaret edemiyorum. Sizi rahatsız ediyorsam tekrardan özür dilerim ama konuşabileceğim kimsem yok. Buraya içimi dökmek istedim.
Buraya içini dökeceğine psikoloğa git. Burada verilen tavsiyeler sana çok bir şey kazandırmaz. Psikolog senin hastalığını anlayıp ona göre çözüm bulacak. Belki de hastalığın anksiyete değil sosyal fobidir.

Ayrıca ben de vardı, ben bunu 1 senede bitirdim. Öyle uzun yıllar almıyor kısacası. Özgüvenini kazandığında büyütülecek bir şey olmadığını anlayacaksın ve hayatını yaşamaya başlayacaksın. Eğer yaşın küçükse böyle şeyleri kaldıramam diyorsan acilen psikoloğa görün. Yoksa ilerde çok geç olabilir.
 

Geri
Yukarı