Fakir, çirkin, asosyal bir insanın mutlu olma ihtimali

Küçüklüğümden beri asosyalim. İlkokulda ve ortaokulda arkadaş ortamından hep dışlandım. Bunu fakirliğime ve dış görünüşüme bağlıyorum daha çok. Lisede bu durum daha çok kendini göstermeye başladı. Çirkin bir loser olduğum için kızlarla iletişim kuramadım, konuşurken devrik cümle kuruyorum, okuduğumu anlamıyorum. İlk başta disleksi olduğumu düşündüm ama durumum tam anlamıyla disleksiye benzemiyor bilmiyorum düşük zekalı olabilirim. Fakir olmaktan nefret ediyorum. İstediğim hiçbir şey olmadı, olmuyor. Asosyalliğe gelecek olursam, çoğu insan asosyalliğin bir seçim olduğunu düşünür ama bu doğru değildir. Asosyal insanlar ikiye ayrılır; biri sonradan asosyal olanlar, diğeri ise doğuştan asosyal olanlar. İlk gruptaki kişiler çaba gösterirse tekrardan sosyalleşebilir ama ikinci grup için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Asosyallik kesinlikle bir tercih değildir, doğuştan gelir ve düzelmesi mümkün değildir. Aksini iddia eden varsa yazsın konuşalım. Özenilecek bir tarafını da göremiyorum. Asosyal insanların intihara daha çok eğilimli olduğunu duymuştum. Asosyallik bir seçim değil, hastalıktır. İnsanı yalnızlığa sürükleyen, bazen içini kinle dolduran bir hastalık. Size yüzlerce maske takmayı dayatan bir hastalık. Bunları niye yazdığımı ben bile bilmiyorum, saçmaladım zaten bunu yazarken. Bulunduğum durumdan hiç ama hiç memnun değilim. İntihar etmeyi düşünüyorum. Okuduğunuz için teşekkürler.

Önceden ben de asosyaldim fakat hiç arkadaş ortamından dışlandığım olmadı.
Asosyelliğin çözümü ise okuyorsan pansiyon da kalman ya da askere gitmen.

Şimdi yazacağım yazı uzun olacak o yüzden öncelikle beni affedin
Öncelikle şöyle bir şey söylemeliyim; eğer gerçekten iyi bir arkadaşınız olursa o kişi zaten ne maddi durumunuzla ilgilenir ne de fiziksel halinizle. Bu durumun kolay olduğunu söylemiyorum, hatta aksine kendim de yaşıyorum. Sahip olduğum tek bir iyi arkadaşım var ki o da üniversite için şehir dışına gidiyor. O yalnızlığın ne demek olduğunu iyi biliyorum. Sebebi aynı değil, fakat neler yaşadığınızı anlıyorum. Benim lisede doğru düzgün bir arkadaşım olmadı, ilginç bir şekilde erkekler benden hiç haz etmez yüzden hiç öyle bir dostum da olmadı. Sanırım bu konuda yalnız değilsiniz
İntihara gelirsek; size oturduğum yerden "Her insan hayatı değerlidir" yazsam büyük ihtimalle bulunduğunuz ruh halinden dolayı takmayabilirsiniz. Çünkü yaşadığınız, düşündüğünüz şeyler sebebiyle bunun aksini hissediyorsunuz, iddia da edebilirsiniz. İşin dini boyutuna falan da girmeyeceğim. Kendim de düşünüyor(d)um çünkü. Fakat bu bir çözüm olmayacak. İntihar edince (Veya intihara teşebbüs edince) elinize bir şey geçmeyecek. Arkanızda ise size üzülen bir aile bırakacaksınız. Belki kimsenin arkanızdan üzülmeyeceğini düşünüyorsunuz ama yanılıyorsunuz. Ben daha küçükken tek kardeşimi kaybettim, inanın bana nasıl bir şey olduğunu biliyorum. Kendinizi kötü hissediyorsunuz, bir yük olduğunuzu veya yaşamanızın bir değeri olmadığını da düşünüyor olabilirsiniz. Fakat durum böyle değil. İleride size değer verecek bir arkadaşınız olacak ve düşüncelerinizi, neler hissetiğinizi, belki de internette gördüğünüz komik şeyleri paylaşabileceğiniz biri olunca intihar düşüncesi inanın kaybolacak Çünkü sizi hayata bağlayan biri olacak. Kız arkadaş olur olmaz, onu bilemem. O tür şeyleri hiç anlayamıyorum zaten, ama bir arkadaşınız olacaktır. Sizinle siz olduğunuz için konuşan biri olacaktır. Kendinizi asosyallikle doğmuş grubuna almayın, çünkü illaki bir arkadaşınız olacak. Kendi yaşadıklarımdan söylüyorum.
Son olarak şunu söyleyeceğim; kendinizi sevmelisiniz, sevmeseniz de kabullenmelisiniz. Çünkü bu durum özgüven eksikliği oluşturur ve sizi daha da kötü hissettirir. İntihar etmeyi düşünecek kadar depresyondasınız fakat bunu istemiyorsunuz bence, kendinizi vazgeçirmeye çalışıyorsunuz. Çünkü açtığınız konu bir bakımdan yardım çağrısı. Her şey düzelecek, zaman ve sizin de çabanızla. Siz istemedikten sonra olmaz çünkü Unutmayın, her şey maddiyat veya tip değil. Bu yazdığıma gülmeyin sakın, gerçekten bazı şeylerde bu dediğimi göreceksiniz.

Maalesef yok.

SickBoy dedi:

Bunu fakirliğime ve dış görünüşüme bağlıyorum daha çok.

Genişletmek için tıkla...

Cevreniz cok mu zengin anlamadim simdi?

SickBoy dedi:

Fakir olmaktan nefret ediyorum. İstediğim hiçbir şey olmadı, olmuyor.

Genişletmek için tıkla...

Kimse sevmez fakir olmayi ama istediginiz seylerin olmasi icin ne yapiyorsunuz? Yoksa armut pis agzima düs mantigiyla mi yasiyorsunuz?

SickBoy dedi:

Bulunduğum durumdan hiç ama hiç memnun değilim. İntihar etmeyi düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bu tarz seyleri aklinizdan cikarin zira intihar kolayciliktir. Zor olani secin

Sevgiler

Eskiden her gün 12 saatimi pc başında geçirirdim arkadaş ortamı yaptım 4 kişiyiz yer, içer, gezeriz artık eve girmiyorum ve bilgisayardan nefret etmeye başladım.

İntihar etmeyi unut.
Karşında iki seçenek var.
Biri zor biri ise kolay.
Sen zoru seç.
Sana çirkin veya fakir diyen olursa da onlara şunu de:

SickBoy dedi:

Küçüklüğümden beri asosyalim. İlkokulda ve ortaokulda arkadaş ortamından hep dışlandım. Bunu fakirliğime ve dış görünüşüme bağlıyorum daha çok. Lisede bu durum daha çok kendini göstermeye başladı. Çirkin bir loser olduğum için kızlarla iletişim kuramadım, konuşurken devrik cümle kuruyorum, okuduğumu anlamıyorum. İlk başta disleksi olduğumu düşündüm ama durumum tam anlamıyla disleksiye benzemiyor bilmiyorum düşük zekalı olabilirim. Fakir olmaktan nefret ediyorum. İstediğim hiçbir şey olmadı, olmuyor. Asosyalliğe gelecek olursam, çoğu insan asosyalliğin bir seçim olduğunu düşünür ama bu doğru değildir. Asosyal insanlar ikiye ayrılır; biri sonradan asosyal olanlar, diğeri ise doğuştan asosyal olanlar. İlk gruptaki kişiler çaba gösterirse tekrardan sosyalleşebilir ama ikinci grup için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Asosyallik kesinlikle bir tercih değildir, doğuştan gelir ve düzelmesi mümkün değildir. Aksini iddia eden varsa yazsın konuşalım. Özenilecek bir tarafını da göremiyorum. Asosyal insanların intihara daha çok eğilimli olduğunu duymuştum. Asosyallik bir seçim değil, hastalıktır. İnsanı yalnızlığa sürükleyen, bazen içini kinle dolduran bir hastalık. Size yüzlerce maske takmayı dayatan bir hastalık. Bunları niye yazdığımı ben bile bilmiyorum, saçmaladım zaten bunu yazarken. Bulunduğum durumdan hiç ama hiç memnun değilim. İntihar etmeyi düşünüyorum. Okuduğunuz için teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

Where is my mind ?

Ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm ben senin için yaşamayı göze almışım. Arkada bir elif dedim şarkısı herkesin zihninde. Dostum, kimse tarafından sevilmeden yaşayabilir insan. Saygı göstermek zorundalar. Güzellik için otuz farklı faz var, tek tek anlatabilirim, güzellik özneldir. Hem, dışı mükemmel olan kalbi berbat olan nice insan var. Kitap oku, kelimelerin, muhakeme yeteneğin artar. Kızlar da sen ve ben gibi insan çekinme. Kimsenin her istediği olmaz, mesele ne kadar çaba sarf ettiğin? Asosyallik bir tercihtir. Ben yalnızım, kimsem yok. Hayatımda maksimum 10 kişi var. Mükemmel. Derdim yok, boş yapan yok. Hayatı güzel yapmak senin elinde.