Mutlu değilim

Ethem Efe

Hectopat
Katılım
2 Ekim 2020
Mesajlar
7.678
Makaleler
1
Çözümler
23
Yer
Kocaeli gölcük
Daha fazla  
Sistem Özellikleri
4060Tİ 16 GB RAM Ryzen 5 5500 Cooler Master 120L XTB 1 TB SSD
Cinsiyet
Erkek
Meslek
Öğrenci
Bu benim böyle kaçıncı konum bilmiyorum ama içimi dökmek istiyorum. Biraz uzun bir yazı olabilir.
Beni tanımayanlar için adım ethem Efe, 13 yaşındayım ve ortaokul 8'e gidiyorum. 8 9 yaşındayken şans eseri belimi bir yere vurmam ve şişmesi ile hastanede röntgen ile akciğer kanseri olduğumu teşhis ettiler. Kanser o kadar yayılmış ki nefes alması mucize demişler bana, ama ben çok sağlıklı ve bir şey hissetmiyordum. Güçlü bir çocuktum. O gün apar topar beni ambulansla hastaneye gönderdiler. Annem babam gizlice ağlıyordu tedavisi yok vs. sanıyordu ama varmış meğerse. Çok uzun bir süreç sonucunda ameliyat ile atlattım. Bu bana olgunluk sağladı, yaşıtlarımla oynamamaya başladım çünkü çocuksu geliyorlardı. Bundan 1 sene sonra kan değerlerim düşmeye başladı benim. Her 2 günde 1 kan almaya gitmek zorunda kalıyordum ve çok çabuk yoruluyordum. Mds yani kemik iliği yetmezliği tanısı konuldu, eğer ilik nakli yapılmaz ise lösemiye çevirecekti. Babamdan yapmayı denediler ama son anda kalp atışları çok yükseldiği için vazgeçtiler. Annemden uyumsuz nakil yapıldı. Kit adlı steril bir odada 5 6 ay yattım. Aylarca bir şeyler yemedim boğazımdaki yaralardan dolayı. O kadar açtım ki rüyamda yemek vs. yiyordum artık. Her şey bitti, değerlerim hala normalde dönmedi. Şu anda kırmızı ve beyaz kan değerlerim normal seviyelerde sayılır. Beyaz kan hala biraz iniş çıkışlı olsa da çok daha iyi gidiyor. Şimdi diyeceksiniz neden mutsuzum. Hiç arkadaşım yok, yüzümdeki lekeler yüzünden bana garip garip bakıyor tüm çocuklar. Okula gitsem bile bireysel eğitim görüyorum ve bana göre kimse yok arkadaş olabileceğim. Hepsi küfür ediyor saçma sapan konuşuyor. Ben hep gülüyorum ama içten içe ağlıyorum her gece bunlar yüzünden. Ben neden normal değilim? Neden sadece tek arkadaşım 2 kuzenim kardeşim ve kedim? Neden böyleyim? Doktorlar her zaman düzeliyor dese de neden inanamıyorum artık? Çünkü düzelmiyor. Her ay yeni bir şey yaşıyıyorum. Daha yeni serum takılması bitti şiddetli ishalden dolayı. Ben mutsuzum. Düzelemiyorum arkadaşlar. Yalvarıyorum yardım edin ne yapabilirim ben?
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Yeterince açık değil mi hocam yaşım 18 bu yaşta kronik böbrek yetmezliği koyulursa ben ne yaparım.
:( Allah şifa versin çok geçmiş olsun. Size Konu sahibine çok üzüldüm... Çok geçmiş olsun
 
Bu benim böyle kaçıncı konum bilmiyorum ama içimi dökmek istiyorum. Biraz uzun bir yazı olabilir.
Beni tanımayanlar için adım ethem Efe, 13 yaşındayım ve ortaokul 8'e gidiyorum. 8 9 yaşındayken şans eseri belimi bir yere vurmam ve şişmesi ile hastanede röntgen ile akciğer kanseri olduğumu teşhis ettiler. Kanser o kadar yayılmış ki nefes alması mucize demişler bana, ama ben çok sağlıklı ve bir şey hissetmiyordum. Güçlü bir çocuktum. O gün apar topar beni ambulansla hastaneye gönderdiler. Annem babam gizlice ağlıyordu tedavisi yok vs. sanıyordu ama varmış meğerse. Çok uzun bir süreç sonucunda ameliyat ile atlattım. Bu bana olgunluk sağladı, yaşıtlarımla oynamamaya başladım çünkü çocuksu geliyorlardı. Bundan 1 sene sonra kan değerlerim düşmeye başladı benim. Her 2 günde 1 kan almaya gitmek zorunda kalıyordum ve çok çabuk yoruluyordum. Mds yani kemik iliği yetmezliği tanısı konuldu, eğer ilik nakli yapılmaz ise lösemiye çevirecekti. Babamdan yapmayı denediler ama son anda kalp atışları çok yükseldiği için vazgeçtiler. Annemden uyumsuz nakil yapıldı. Kit adlı steril bir odada 5 6 ay yattım. Aylarca bir şeyler yemedim boğazımdaki yaralardan dolayı. O kadar açtım ki rüyamda yemek vs. yiyordum artık. Her şey bitti, değerlerim hala normalde dönmedi. Şu anda kırmızı ve beyaz kan değerlerim normal seviyelerde sayılır. Beyaz kan hala biraz iniş çıkışlı olsa da çok daha iyi gidiyor. Şimdi diyeceksiniz neden mutsuzum. Hiç arkadaşım yok, yüzümdeki lekeler yüzünden bana garip garip bakıyor tüm çocuklar. Okula gitsem bile bireysel eğitim görüyorum ve bana göre kimse yok arkadaş olabileceğim. Hepsi küfür ediyor saçma sapan konuşuyor. Ben hep gülüyorum ama içten içe ağlıyorum her gece bunlar yüzünden. Ben neden normal değilim? Neden sadece tek arkadaşım 2 kuzenim kardeşim ve kedim? Neden böyleyim? Doktorlar her zaman düzeliyor dese de neden inanamıyorum artık? Çünkü düzelmiyor. Her ay yeni bir şey yaşıyıyorum. Daha yeni serum takılması bitti şiddetli ishalden dolayı. Ben mutsuzum. Düzelemiyorum arkadaşlar. Yalvarıyorum yardım edin ne yapabilirim ben?
Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.
Herkes mutsuz.
 
Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.
Herkes mutsuz.
Maalesef... çocuktan yaşlıya kadar herkes üzgün...
 
Bu yazıya çok fazla yazabilecek şey yok, zamanında mesleki eğitim için Istanbulda bir devlet hastanesinde 2 ay geçirdim. Yönetim, işleyiş, mal kabul vs de görev aldik arkadaşlarımla. O kadar çok rahatsızlık yaşayan genç gördüm ki inanamamıştım. Bu kadar hasta veya rahatsızlığı olan insan olduğunu bilmiyordum. Orada geçirdiğim 2 ay bana çok farklı bakış açısı kattı. Bizim hedeflerimiz var iyi bir araba sahibi olmak veya iyi bir kariyer, orada yatan hastaların tek hayali ve hedefi vardi. Kimisinin hayali koşabilmekti, kimisinin ise derin bir nefes alabilmek. Ve bu hastaların en sevmedikleri şey onlara acınması idi, en kötü durumdaki hastaya bile ümidini kesmemesi konusunda sohbetlerimiz oluyordu, stajyerdik hemde sağlıkçı bile değildik biz bölüm olarak fakat hastaların en iyi kankalari biz olmuştuk. Kafalarını dağıtmaları için gündemi konuşuyorduk, tabletimden şarkılar açıp eğleniyorduk, yani kısaca akıllarını hastalıklarının dışında bir yere çekmeye çalışıyorduk. Herkes kronik bir rahatsızlığı olan kişiler ile arkadaşlık yapamaz, bunun sebebi ona ayak uydurma meselesidir. Genç bir hasta vardı, boşaltım sistemi ile ilgili bir sorunu vardı, onunla konuşmaya geleceğimiz veya beraber zaman geçireceğimiz saati belirlemiştik, bu kız bizim gelmemize yakın dakikalarda tuvaletten hiç çıkmıyormuş annesi öyle diyordu bize, bizde nedenini sormuştuk, çok sık tuvalete gitmesi gerektiği için sizinle sohbet ederken tuvalete gitmemek için sizden önce halletmeye çalışıyordu bu işini çünkü sizinle çok zaman geçirmek istiyordu. Hayatta ne hikayeler var, kimse bilmiyor duymuyor. Bu arkadaşım içinde umarım karşısına güzel insanlar çıkar, hastane ortamını yaşamayan bilemez.
 
Beni aşırı sıcaklık sağlığımı çok etkiler, tansiyonum düşer midem bulanır. Bende mutlu değilim... İç siyaset, ekonomik kriz, enflasyon, sapıklık, işsizlik vs. yani hiç kimse mutlu olamaz. Dışlanıyorum okulumda hiç kimse arkadaş olmak istemiyor.
 

Geri
Yukarı