Anakin SkywaIker
Kilopat
- Katılım
- 5 Haziran 2015
- Mesajlar
- 1.614
- Makaleler
- 5
- Çözümler
- 2
Wolverine gibi anında iyileşecektik, neden organlarımızı alalım .Yaşarken acı çekmeyecek değiliz. Yaralandığımızda ne olacak? Kan kaybından ölmeyecek miyiz? İnsanın beynini ve kalbini alsalar ameliyat ile ölmeyecek mi? Hadi az beyin fırtınası yapalım.
Aslında beni çok aydınlattın, ben bütün içgüdülerimiz yiteceği için şu an, şunu yapardık, böyle olurdu vs. diyemeyiz diye düşünmüştüm. Ama hayal gücünü hesaba katmamıştım. Ayrıyeten bende yaşama amacımız ölüm olduğuna inanıyorum, yüzeysel bakarsak. Ama birden fazla içgüdü olabilir mi? Hepsinin temeli aynı sonuçta.Çok kilit bir içgüdü dediğin gibi. Eğer ölüm olmasaydı bugün dünya o kadar farklı olurdu ki, belki bugünlere bile gelemeyebilirdik. Yaşama amacımız dinlere göre bir sınav, sosyal anlamda ise diğer insanlar. Çünkü şöyle düşünün. Ölüm, tek başında bir içgüdü değil. Yani tek içgüdümüz değil. Toplum kavramı çok önemli burada. Mesela bir birey, ahiretteki sınavı için yaşıyordur, ama başka bir birey, iz bırakmak ve hatırlanmak için yaşıyordur. Herkesin bu hayatta bir amacı oluyor bu şekilde. Yani ölümü çıkarmak, belki de yaşamın amacını tek başına yok etmeyecektir. Zira bizleri, insanları birbirine bağlayan çok şey var bugün.
Bugün dünya eğer farklıysa, bir hedefe doğru gidiyorsa bunu hayal gücümüze borçluyuz. Çünkü hepimiz hayaller kuruyor, bunları gerçeğe dönüştürmeye çalışıyoruz. Ve gariptir ki, bunları yaparken ölümü hiç düşünmüyoruz. Ölümü sadece yaşlanınca düşünüyor, zaman ne kadar da çabuk geçmiş diyoruz.
Doğada öleceğini bilen tek canlı insan fakat yine doğada ölümü en çok umursamayan canlı da insan. Aslında sadece bu durum bile ölmek için yaşamadığımızı kanıtlayabilir. Ben buna inanıyorum en azından. Yani her ne kadar öleceğimizi bilsek de öleceğiz diye yaşamaktan vazgeçmiyoruz.
Doğduğumuzdan itibaren kendimize ait sorumluluklar hissetmeye başlıyoruz. Hayaller kuruyoruz. Planlar yapıyoruz. Bir şey bizi sürüklüyor ve o şeyler de içgüdü. Her içgüdü bizi zamanı geldiğinde sürüklüyor. Bunu bence aklımız ile anlamamız çok kolay değil zira akıldan da öte bir şey bu. Ve her ne kadar akıllı ve kibirli olsak da içgüdülerimize yenik düştüğümüzü kabullenmeliyiz.
Birde şunu eklemek istiyorum, ben bu konuyu anneme söylediğimde nasıl doğuyorduk diyerek beni bir saniyede mat etti . İyi ki siz sormadınız kan, ter dökerdim burada .