Arama Sonuçları - Sorgulanan Kelime: *

Beni iyiliğe iten şey tabii ki vicdanımı rahatlatmak. İşte bu duyguyu ortadan kaldırmak istiyorum...

Sadece örnek vermiştim... Siz bana oluşma ihtimali olan çıkarsız bir senaryo söyleyin ben de bir çıkar bulayım o zaman :D İlk olarak ben kendimi ateist olarak tanımlıyorum. Yani yaptığım iyiliklerin(!) benim için herhangi bir yaratıcıyla uzaktan yakından ilgisi yok. Sizin verdiğiniz örnekler...

Mesele de bu zaten. Yapmak zorunda olmadığınız halde bir iyilik yaptınız diyelim. Yaptığınız iyilikten kimsenin haberi yok ve olmayacak da. Ve bu iyilikten hiçbir kazancınız olmayacak. Mümkün değil. Bu iyiliği yaptığınızı kendiniz biliyorsunuz. İyilik yapmak sizi vicdanen de olsa rahatlatacağı...

Eğer çıkar ilişkisi ise iyilik ve kötülük kavramları aslında sadece bir yanılsamadan ibaret olur.

Erdem başlığı altında aradım ama çıkarcılık ile erdem arasında bir bağ bulamadım. Bu ikisini bir arada değerlendiren hiç yazı yok. Bence çıkarcılık kötü bir şey ama "iyilik" de çıkarcılık üzerine kurulu. Gerçekten cevabını bulması çok zor. Beynim sızlıyor. Acaba "çıkarcılık erdemli mi erdem dışı...

Yani evet bencil biri olurum ama zaten söylemek istediğim şey iyilik de tamamen bencilce dürtüler üzerine kurulu, iyilik yapan kişiyi doğrudan ya da dolaylı olarak memnun etmek için değil mi?

O halde birileri bilmeden kötülük yapmak algıladığımız kadar kötü bir şey değildir (?)

O zaman iyilik aslında evrensel bir erdem değildir. Çıkarlarımız için üzerimize taktığımız bir etiket midir?

Bu doğru. Acaba buna rağmen neden kötü olmamak adına bu kadar çaba harcıyoruz...

Yolda peçete satan birisine para verdiğimizde iyi biri oluyor muyuz? Karşıya geçmeye çalışan bir engelliyi karşıya geçirdiğimizde? Ya da yaşlı birinin elindekileri taşımasına yardım ettiğimizde? Eğer bu iyilikler karşılığında bir şey alıyorsak bu iyilik değil ticaret olur. Almanız gereken şey...