1. merdivenden 10. merdivene atlamaya çalışmak

Hedeflerin vardır o hedeflere ulaşmaya çalışırsın ancak o hedeflere giden yolda karşına bir takım sorunlar çıkar, sonra anlarsın ki önce bu sorunları çözmelisin daha sonra hedeflerine ulaşmalısın. Hedeflerinin erteleneceğini kabullenirsin kendince, şimdi sıra sorunları çözmekte, sorunlarının ne olduğunu anlayıp çözmeye başlarsın. Bir sorunu çözmeye çalışırken o sorunla ilgili sorunlar olduğunu fark edersin, ümitlerin kırılır hedeflerine dair, hedefler bir hayal olarak mı kalacaktı dersin ve boşluğa düşersin umudunu yitirirsin. Sonra bir şeyler olur tekrar o hedefleri gerçekleştirmek için karşına çıkan sorunların sorunlarını çözmeye çalışırsın ancak bunlar zamanla olacaktır işte sen bunu kabullenemesin, bir an önce hedeflerinin gerçekleşmesini istersin hedeflerine giden yolda, o hedeflere çoktan ulaşmış insanları görünce bir kez daha yıkılır hayallerin dünyanın adaletine küsersin.

Kendimce hayatımı özetlemek istedim ve buna "1. merdivenden 10. merdivene atlamaya çalışmak" adını koydum, eleştiriye açığım .)

Çok güzel özetlemişsin. Hayat böyle işte. Vefasiz bir yoldaş gibi. Bir şeylerini almadan bir şeyler vermiyor. Hedeflerini önüne koyuyor, yeri geliyor gösteriyor ama elletmiyor.

Tamam bende dedirtiyor ara sıra. Bazen de hedeflerinin tek tek yıkıldığını izletiyor uzaktan. Her şeye rağmen devam ediyor ve bu süreçte güçlü durmani, kalmani istiyor senden. Hiçbir şey yokken terkeden sevgili kadar acımasızsin hayat.

Yaşadığım süre boyunca bir şey öğrendim. Her şeye rağmen hayata kazık atabilecek kapasitede olmayı. Yikilmamayi, Dusmemeyi. Düşürse dahi kalkmayı.

Insan içinde büyük şeyler yaşar. En yakını dahi bunu bilmez, bilemez. (Bkz:Kimseler bilmez - Mehmet Gureli) Iste bu yolda önüne o kadar taş atacaklar ki, hepsini temizleyeceksin istediğin temizliği elde edebilmek için. Kolay olmayacak. Hayat zaten bazı insanlara kolayi yasattigindan, bazılarına da zoru tattırmak ister.

Gece gece yine kafam dumanlı...

Jira dedi:

Çok güzel özetlemişsin. Hayat böyle işte. Vefasiz bir yoldaş gibi. Bir şeylerini almadan bir şeyler vermiyor. Hedeflerini önüne koyuyor, yeri geliyor gösteriyor ama elletmiyor.

Tamam bende dedirtiyor ara sıra. Bazen de hedeflerinin tek tek yıkıldığını izletiyor uzaktan. Her şeye rağmen devam ediyor ve bu süreçte güçlü durmani, kalmani istiyor senden. Hiçbir şey yokken terkeden sevgili kadar acımasızsin hayat.

Yaşadığım süre boyunca bir şey öğrendim. Her şeye rağmen hayata kazık atabilecek kapasitede olmayı. Yikilmamayi, Dusmemeyi. Düşürse dahi kalkmayı.

Insan içinde büyük şeyler yaşar. En yakını dahi bunu bilmez, bilemez. (Bkz:Kimseler bilmez - Mehmet Gureli) Iste bu yolda önüne o kadar taş atacaklar ki, hepsini temizleyeceksin istediğin temizliği elde edebilmek için. Kolay olmayacak. Hayat zaten bazı insanlara kolayi yasattigindan, bazılarına da zoru tattırmak ister.

Gece gece yine kafam dumanlı...

Genişletmek için tıkla...

Henüz 17 yaşındayım, diğer yaşıtlarım gibi "biladerim için" dinlemek ve bu tarz rapçilerin fanboyu olmak isterdim evet nefret ettiğim ergen kitlenin bu rapini dinleyip fanboyu olmak isterdim, sonra anladım ki ben ıssız bir orman da yapa yalnız kalmış birisiyim bu vahşi ortam da yaşamayı tek başıma öğrenmeliyim ve bunca sorunun arasından sıyrılıp hayallerimdeki hedefleri gerçekleştirmeliyim, zor her şey çok zor beni kurtarabilecek birisi yok ailemin bana hiç bir faydası olmayacağını anladığım an anladım gerçekleri, ve artık içimdeki gücü içimdeki güçsüzle savaşarak kaybetmek istemiyorum.