Soru: Bir çocuk bir cihazda özel olabilecek maksimum ne yapabilir?
Bende ilk seçenek olarak cihazları takip etmeyi seçmem. Çocukluktan itibaren benim kontrolüm altında olan içerikleri tüketmesine (bu içerikler beyin geliştirici ve düşündürücü, eğlenmesini ya da üzülmesini falan sağlayacak her şey olabilir, amaç saçma sapan akımlara vb. şeylere engel olmak) izin veririm ve benim belirlediğim zaman aralıklarında kullanacağı bir şekilde denetleme sağlarım. Zaten o yaşlarda spor ve sanat eğitimlerine, kendini geliştirebileceği yerlere vesaire gönderirim, ev içerisinde de resim çizebileceği alanlar falan oluştururum ve teknoloji ile olan bağlantısını azaltırım. (Bunları yapamayacak durumdaysam çocuk yapmam.) Terslik hissettiğimde de cihazlarını denetlerim. Bu konuyu açan baba da terslik sezmiş ki aklına böyle yöntemler gelmiş.
Çocukta bir bireydir ama ona en yakın olan anne ve babasına karşı sınır belirlemesi anneye ve babaya olan güvensizliğini gözler önüne serer.
Bir gün baba olursam ona arkadaşça yaklaşırım. Gerektiğinde ciddiyetimi de ortaya koyarım. Çocuğu babasından ve annesinden çekinip arkadaşlarına her şeyi dökecek birisine dönüştürmek yerine kendimi ve annesini; danışacağı, ne olursa olsun güveneceği bir liman olarak görmesini sağlarım. Özel hayatına hakim olurum ki çocuk adam akıllı bir şekilde büyür. Çocuk kızsa özeliyle daha çok annesi, erkekse özeliyle daha çok ben ilgilenirim. Bir olay gördüğümde çocuğun yaşına göre değerlendirir ona göre hareket ederim. Zaten bir aile içerisinde yaşananlar (ters bir durum yoksa) o ailede kalır ve kalmalı. Hele ki özel hayatsa.
Kısacası: Bir çocuğun ona en yakın olan ailesine karşı özel hayatı olmaması gerektiğini bu yüzden düşünürüm. Yaş ilerledikçe düşüne yapım değişir mi bilmem. 18-19 yaşımda şu an için düşüncelerim bunlar (abi).
üzerinden çok zaman geçti umarım cevap uygunsuz olmaz
Bir çocuğun cihazda yapacağı her şey özeldir, okuyacağı kitap bile özel hayatıdır. Sizin aklınıza özel hayat diyince çok farklı tanımlar geliyor gibi ama bunlar tam olarak ne açıklarsanız, fikir farklılığı netleşir bence. Bir çocuğun sınıf arkadaşıyla en saçma ve basit sohbeti de özel hayatıdır.Nasıl yazdıgı günlük özelse ve okumak yanlışsa onun gibi,
Çocuğun anne babasına karşı sınır belirlemesi, anne babaya karşı olan güvensizliğini gözler önüne sermez bence. Benim aileme her yaşta güvenim tamdı; sorduklarında her şeyi söylerdim, genelde kendim de anlatırdım ama yine de bir kendi alanım vardı. Hatta daha küçük yaşlarda, 9-10 yaşlarımda bile, bir yetişkin gibi kendime ait bir mikro özel hayatım vardı. Kafama göre kitap okurdum, kütüphaneye giderdim vs. Sonra 11-12 yaşımda diğer ilçelere kurslara gider gelirdim; dershaneye kurslara vs. gitmiştir herkes o yaşlarda.Şimdi zaten telefonlar android sistemler whatsapp vs gibi yazılımlarla arkadaş olmak grup kurmak daha kolay.
Evet, bu başlıktaki arkadaş bir terslik hissetmiş, ben o yorumu genel anlamda yapmıştım çünkü siz yorumunuzu başlığı açan arkadaşa özel değil, genel olarak yapmıştınız.
Çocuğu babasından ve annesinden çekinip arkadaşlarına her şeyi dökecek birisine dönüştürmek yerine kendimi ve annesini; danışacağı, ne olursa olsun güveneceği bir liman olarak görmesini sağlarım. Özel hayatına hakim olurum ki çocuk adam akıllı bir şekilde büyür.
Bunu, anne ve babasından çekinen, korkan veya sevmeyen,arkadaşlarına bir şeyler döken vs. gibi veya size danısma ihtiyacı varmış gibi düşünmemek lazım. Ailesini çok seven ve her zaman ailesiyle konuşan bir çocuğun da arkadaşlarıyla ayrı bir sohbet alanı olur; derslerini, oynadıkları oyunları, okudukları kitapları, spor kursunda yaptıklarını , diğer arkadaşlarını vs. konuştukları. Mesela hiçbir şeyde hiçbir sorunu olmayan bir çocuk size ebeveynine hergün her dakika ne dökebilir ki veya ne sorabilir ki ?