Sanırım sürekli kurulan gençlik hayalleri için geç kalındığını fark etme sendromu, bunu kendine yedirememe. Hayat akıp geçiyor, gençliğimiz solup gidiyor hayallerle kendimizi motive etmekle bitiyor hem de. Bunu fark ettiğinizde de geç kalmış oluyorsunuz. Geriye yetişkinlik ve yaşlılık için plan yapmak kalıyor, bunu da kim ister?