Bence bir noktadan sonra ne yaparsan yap, sana yarar/zarar vereceğinin farkına vararak yap; aile falan şurada kalıyor.
2004'lüyüm. Birkaç gün önce tercihler kapandı ve 4. mezuna kalmış bulunuyorum şu an. YKS'de (sayısal) sırasıyla 160-90-66-57k yaptım. Lise hayatımı boşa harcadığım, kalem bile elime almadığım için ilk 2 sene onu düzeltmeye çalıştım. Bu sene 57k gelmesini hiç beklemiyordum, çünkü sene içi netlerim ortalama 100 TYT, 60 AYT idi, ama sınavda bir şekilde batırdım; sanki batırma lüksüm varmış gibi. Her neyse. Hedefim ODTÜ makineydi, ama artık saplantıya dönüştü; bu sene kazanmam lazım. İşin kötü yanı, kazanırsam üniversiteye 22 yaşında başlayacağım ve annem herkesin bana babaanne gibi bakacağını söylüyor. Hayata geç kalmışım, kadın olduğum için yaşlı olmam iyice göze batarmış. Ama şöyle ki, bu saatten sonra yapabileceğim bir şey yok. Zaten hiç aşk meşk işleriyle ilgilenmedim; sevilebilir, çekilebilir, makul veya evlenilecek biri olduğumu zannetmiyorum. O yüzden bari ODTÜ makinem olsun. Zaten son iki senedir gerçekten eşek gibi çalışmaya başlamıştım. Umarım gerçekten babaanne değilimdir. Ne diyeyim, yapacağım bir şey yok.