Selam. Öncelikle konu az uzun. Şimdiden okuyacak hocalarıma teşekkür ediyorum.
5 yıl önce yazın tanıştık, öyle ki tereddütsüz güvendiğim ilk ve tek karşı cins kendisi. Bayağı iyi bir arkadaşlık ettik birbirimize. Hep birbirimizin yanında durduk falan. Birlikte serpme kahvaltıya gittiğimizi de, peynir ekmek ile kahvaltı yaptığımızı dabilirim. Her sene tanıştığımız günü yıl dönümü kutlarcasına kutlar, özel günler de güzel aktiviteler yapıp birbirimize eşlik ederiz falan.
Lakin ben sebepsizce kıskanıyorum onu. Hak etmediği kişilere gidiyor. Onlar da onun hassaslığını fırsat bilip duygularıyla oynuyorlar. O da dönüp bana diyor; çok iyisin, seni hak etmiyorlar falan diyor. Kızla aslında tanışma maksadım sevgili olmaktı. Ama bir baktım ki arkadaş olmuşuz. Neyse 1 yıl 2 yıl. Hep içimde tuttum hala tutuyorum. Kız sütten temiz. Pamuk kalpli. Başını kaldırıp önüne bakmaz, ortam kovalamaz. Cidden temiz bir kız. Hani diyorum yanlış yapıyorsun. Kardeş gibi davran. Olmuyor. Her ne kadar kardeşim gibi görüyorum desem de, olmuyor. Bir yerden sonra artık tutuldum. Etrafım da da kız vs. kalmadı zaten. Ha yoklukta mıyım muhtaç mıyım hayır. Ama yani gece 3-4'lere kadar benimle sohbet eden, yardım istediğimde dükkanıma gelip bana yardım eden. Bir şey söylediğimde yanlış manalara çıkartmaya çalışmayan hatta birlikte ev-kıyafet alışverişine kadar birçok şeyi birlikte yaptığımız birini kaybetmek istemem. Çünkü her ne kadar arkadaşım olsa da benim bir parçam haline geldi.
ne yapacağımı bilmiyorum. Her derdini bana anlatır. Arkadaşlarım da madem öyle ailesi evlilik diye sorduğunda sana anlatınca evlilik dersin falan diyorda daha yaşımız 19. siz ne düşünüyorsunuz? Ne yapmalıyım? Benzer durumları yaşayan hocalarım da yazarsa, hem bilgi edinmiş hem de dertleşmiş oluruz. Okuyanlara ve yazacaklara şimdiden teşekkür ediyorum.
@Grim Reaper