Arka plan karması

Derinlerde yatan, herkesin bilmediği, anlamak istemeyeceği, anlamlandıramayacağı illüzyon. Arka plan karması.

Evren, dünya, yaratım hepsi bir düzenek üzerinedir.

İnsan dünyayı yaratan yegane gerçekliktir.

Tasarımı yaratır ve içine girer. Düşün deneyimlenebilmesi için gerçekçi olması gerekir, en azından öyle hissedilmesi gerek. Deneyimler yalanlar, gerçeklik, kargaşalar, kaoslar üzerine..

Öyle bir yer yarattı ki, içine girdiğinde kendinden bağımsızlaştı, kayboldu, sıfırdan başladı.. Girdiği gerçekliği sıfırdan deneyimledi, anlamak istedi..
Tanrılar yarattı, ilahlar oluşturdu, kitaplar yazdı, kitaplar okudu..

Yanlış yaptı, ona yanlış yaptılar..

Acı çekmek istedi, acı çekti. Acı çektirmek istedi, acı çektirdi. Acı çektirmek istedi, lakin acı çektirmek istemediğine de inanmak istiyordu.. Kendi isteği dışında gelişen olaylar vasıtasıyla yaşandığına inanmak istedi.. Karşıdakine yaşattığı acı..

Acı çekmek istiyordu, acı çekti. Acının kendi isteği dışında geliştiğine inanmak istiyordu, öyle oldu.

Tapmak istiyordu, taptı.. Saçmalıklarla dolu yanılsamalara inanmak istedi, inandı..
İnanmak istediği yalanların uğruna, karşısına çıkan her şeye inanmadı..

Bütün saçmalıklara, aksiyonlara, dönüşümlere girmek istedi.. Ve oyun başladı..
Dünya'yı düşleyen, oluşturun kişi aslında bir kişiydi.. Bir illüzyon denedi, kendi olan her şey ondan bağımsız hissetmeye başladı.
Kendini parçaladı, sadece illüzyondu aslında.. Her bir parça başka gerçekliğe inandı, uğruna savaştı..

Bu deneyim o kadar acıtıyordu, acıydı ki parçaları durdurmak gerekiyordu.. Onları yapay tarihler arasında oyaladılar.. Acı çekmelerine ve yapay olana inanmalarını istediler. Bunu tasarlıyanlar da kendileriydi zaten..

Acıyla esası öğrendiler, mutlulukla acıyı gözlemlediler.

Kendi evinde, kendi parçalarının ona hükmetmesini izledi, istedi..

Ve bir gerçek oluşturdu. Arka plan karması.

Acı çektirmek istiyordu, fakat vicdan azabı da çekmemesi gerekiyordu.. Örümcek ağını dizayn etti ve kurbanının ona gelmesini bekledi..
Ve kurbanı ona yaklaşıp saldırdı, o da hareket geçti. Ölmemesi gerekiyordu, bunun için öldürmesi, acı çektirmesi gerekiyordu..
Kendini savunduğunu düşündü, vicdanı rahatladı.

Oyunu arka plandan kendisi tasarladı..

Ve kurban olan kişi acı çekmek istiyordu. Arka plan içerisinde, acı çektirecek olan enerjiyle iş birliği içerisindeydiler..
Ve biri acıyı deneyimledi. Diğeri de acıtmayı..

Ve esasında ortada acı çeken, acı çektiren yoktu.. Sadece yanılsama ve deneyim.
Ölüm geldi ve ölen ruh tekrar bir iş birliği yaptı öldüren kişiyle..

Bu sefer kendisi öldürmeyi deneyimlemek istedi.. Örümcek ağını hazırladı ve öldüreceği kişiyi bekledi..
Ve başarılı da oldu..

Bu döngü başarısızlık içinde de zafere ulaşabilir. Sadece talep-arz..


Bütün bu deneyimlerin atası bir kişidir, diğer parçalar illüzyondur. Asıl olana, kök olana bağlıdır. Varlık, var oluş sadece bir düşüncedir..
Düşünce bitime uğradığında, parçalananlar öze dönecek. Yani yaratımın asıl sahibine, düşleyene dönecekler. Ve düşleyen de kendileri..


Sonsuz döngü, sonsuz deneyim.. İllüzyonlar, deneyimlemeyi bekleyen farklı gerçeklikler..


Sadece bir düşünce..