Artık hayatımı değiştirmek istiyorum

16 yaşındayım, uzun uzun yazmayacağım ve genel geçeceğim, anlattıkça aklıma geliyor. Şimdi kimsenin dert yarıştırmasını istemiyorum gerçekten yaşımdan dolayın ergen muamelesi gösterip dert edinmeye istekli bir kişilik oluşturuyorum sanki millette.

Uzun zamandır ne bir sosyal ortamım oldu ve ne biriyle konuştum, şimdi spesifik sorunları vesaire anlatmayacağımç Kendim psikologa gidiyorum ve tedavi görüyorum, ilk defa birine kendimi ifade ettiğim içime mutluluk bindi, sorunlarımı algı karakterimi bilen birinin olması artık mutlu ediyor tedavi amacında da olsa.

Halen iletişim sıkıntım var ve konuşmamak için de birçok nedenle kendimi korkutuyorum, bu zamana kadar kendimi isteğimin tersinde zorladım. Şu an açılma zamanıyken bile bile kendimi mahvediyorum. Kaç yaşında olursa olsun artık kimseyle konuşamıyorum hep tıkanıyorum, Kendimi rahatlatmak için düşünceler ile ilgili bazı spesifik teknikler uyguluyorum. Okuldan eve derse başlasam odaklanamıyorum, sosyal ortam yok. Sosyal ortama girdiğimde muhabbetler hep garip gelir ve özellikle yaş grubuma kişilerin ailesine karşın kendini savunduğu sorumluluk alıp, hata yapsa da ders çıkartıp karakteri oturunca doğruyu görmeleri ve standart bir insan stilinde yaşamların güzel bir şekilde devam ediyorlar. Hiç alışmadığım konuşmalar, herkes eğleniyor ve hem de çalışıyor. Ben çalışsam bile odaklanamadığım için zaten adam akıllı bir şey yapamıyorum. İletişimsizliği engellemek için kendi kendime konuşuyorum, cevap verir sorarım ve bunu bilinçli bir şekilde yapsam keşke ama zamanla daha da ilerlediğini görüyorum. Artık ne yaptığımın farkında bile olmuyorum. Ben sadece anlatıyorum, sosyal dünyayı sadece kariyerimi kullanıp çalışmak para kazanmak için kullanıyorum.

Sadece kendimi geliştiriyorum ama kafam yoruluyor, kendi düşüncelerime karşı geldiğim zaman daha farklı bir kişiliğe bürünüyorum, ego ve sinir ön planda daha çok bütün algım karakterim sorgu düşüncelerimin değiştiğini hissediyorum, zihnime başka biri girmiş sanki bu anlık değil saatlerce sürüyor ve dayanılmaz bir şekilde devam ediyor. Durum içinde kendi tekniklerim ile bir süre sonra çıkmaya başladım ama bir arkadaş olmadan olmuyor. Şu an ortamdan kaynaklı adam akıllı insanları ve kendi alanımda uğraşan bir insan bulamadım. Bu yüzden de sıkıntı çekiyorum. Gerçekten artık artmaya burada sizden istediğim bu konu hakkında biraz konuşmanız, bu beni gerçekten mutlu ediyor. Şu an için gerçek dünyada gerçekten benim asıl karakterimi bilen bir kişinin olması çok mutlu ediyor ve bunu yüz yüze konuşmam da apayrı bir mutluluk. Ben kendi tekniklerim ile rahatlatıyorum kendimi ama ileri vakitlerde daha da ilerleyeceği için artık kendimi rahatlatamayabilirim ve boşluğa düşeceğimden korkuyorum. Umudum var. Kendi karakterimi değiştireceğim gerçekten algımı baştan değiştirmek istiyorum. Yalvarmak yakarmak olmuyor, burada sadece yazıyorsunuz yıllardır zaten, hayatım burada geçti ve sadece kendimi çıldırttım. Başka yaptığım bir şey olmadı. Dostoyevski kitabında küçük şeyler ile zevk alarak mutlu olabileceğimiz yazıyor ki bunu okumadan önce anlamıştım. Yalnızlık bir keşiftir. Ancak ben artık dayanamıyorum, yeter.

Dediklerim saçma gelse bile yalvarırım yaşımdan dolayın rencide edici ifade ya da bir cümle ile karşılık vermeyin, gerçekten gereksiz ciddiye alıyorum.

Yaşınıza rağmen içinizi döktüğünüz cümlelerdeki ifadeler güzel.
İnsanları olduğu gibi kabul etmezseniz daima yalnız kalırsınız.
Şöyle böyle olsun demeyin olduğu gibi kabul edin kaliteli insan bulması gerçekten zor.
Odaklanma sorununuzdan bahsetmişsiniz öncelikle onu çözün yoksa eğitim alanında verimli olmazsınız. Dersleriniz iyi olursa ortam da olur, başarı da.
Bana kalırsa yalnızlığınızın kıymetini bilin Allah öyle birini yollar ki bazen kaderinize isyan edecek hale gelirsiniz, yıpranırsınız hem bedenen hem psikolojik olarak.

Konuşmak için, hayata müdahil olmak için sosyallikten önce kendine bir neden bulman yararlı olur. Mesela iyilik için. Mesela doğruluk için. Onun dışında şuan olduğun durum evet bir keşif. Bir süre daha bırak devam etsin. Keyif aldığın, iyi şeyleri yap. Beyninin kimyası hayatın akışına, hayata geç uyum sağlasa da mutlaka bir gün uyum sağlayacak. Asıl karakterin, asıl mizacın hep şuan ki haline benzer kalacak hayatın boyunca. İnsanlardan uzak olmak isteyebilirsin, konuşmamak isteyebilirsin bu normal bir şey, normalin dışında değil ama insan gerçekten ve gerçekten sosyal bir varlık. Bedenin de, zihnin de, ruhun da ömrünün sonuna kadar yalnızlık her canına tak ettiğinde acı çekecek. Bu herkes için aynı. Herkes bir zaman yalnız kalır, başka bir zaman kalmaz. Şimdilik bünyene zaman tanı. O kimya yavaş yavaş sen "yaşadıkça" kendine gelecek. Sevdiğin ve ruhuna doyum veren iyi şeylerle hayatın tadını çıkar. Bu bazen üzülmek de olabilir. İçini rahat tut. Hiç kimse kimseyi tamamen anlayamayacak. Sen kendini anlarsan da zaten buna ihtiyacın olmayacak.

Ahmet40218 dedi:

16 yaşındayım, uzun uzun yazmayacağım ve genel geçeceğim, anlattıkça aklıma geliyor. Şimdi kimsenin dert yarıştırmasını istemiyorum gerçekten yaşımdan dolayın ergen muamelesi gösterip dert edinmeye istekli bir kişilik oluşturuyorum sanki millette.

Uzun zamandır ne bir sosyal ortamım oldu ve ne biriyle konuştum, şimdi spesifik sorunları vesaire anlatmayacağımç Kendim psikologa gidiyorum ve tedavi görüyorum, ilk defa birine kendimi ifade ettiğim içime mutluluk bindi, sorunlarımı algı karakterimi bilen birinin olması artık mutlu ediyor tedavi amacında da olsa.

Halen iletişim sıkıntım var ve konuşmamak için de birçok nedenle kendimi korkutuyorum, bu zamana kadar kendimi isteğimin tersinde zorladım. Şu an açılma zamanıyken bile bile kendimi mahvediyorum. Kaç yaşında olursa olsun artık kimseyle konuşamıyorum hep tıkanıyorum, Kendimi rahatlatmak için düşünceler ile ilgili bazı spesifik teknikler uyguluyorum. Okuldan eve derse başlasam odaklanamıyorum, sosyal ortam yok. Sosyal ortama girdiğimde muhabbetler hep garip gelir ve özellikle yaş grubuma kişilerin ailesine karşın kendini savunduğu sorumluluk alıp, hata yapsa da ders çıkartıp karakteri oturunca doğruyu görmeleri ve standart bir insan stilinde yaşamların güzel bir şekilde devam ediyorlar. Hiç alışmadığım konuşmalar, herkes eğleniyor ve hem de çalışıyor. Ben çalışsam bile odaklanamadığım için zaten adamakıllı bir şey yapamıyorum. İletişimsizliği engellemek için kendi kendime konuşuyorum, cevap verir sorarım ve bunu bilinçli bir şekilde yapsam keşke ama zamanla daha da ilerlediğini görüyorum. Artık ne yaptığımın farkında bile olmuyorum. Ben sadece anlatıyorum, sosyal dünyayı sadece kariyerimi kullanıp çalışmak para kazanmak için kullanıyorum.

Sadece kendimi geliştiriyorum ama kafam yoruluyor, kendi düşüncelerime karşı geldiğim zaman daha farklı bir kişiliğe bürünüyorum, ego ve sinir ön planda daha çok bütün algım karakterim sorgu düşüncelerimin değiştiğini hissediyorum, zihnime başka biri girmiş sanki bu anlık değil saatlerce sürüyor ve dayanılmaz bir şekilde devam ediyor. Durum içinde kendi tekniklerim ile bir süre sonra çıkmaya başladım ama bir arkadaş olmadan olmuyor. Şu an ortamdan kaynaklı adamakıllı insanları ve kendi alanımda uğraşan bir insan bulamadım. Bu yüzden de sıkıntı çekiyorum. Gerçekten artık artmaya burada sizden istediğim bu konu hakkında biraz konuşmanız, bu beni gerçekten mutlu ediyor. Şu an için gerçek dünyada gerçekten benim asıl karakterimi bilen bir kişinin olması çok mutlu ediyor ve bunu yüz yüze konuşmam da apayrı bir mutluluk. Ben kendi tekniklerim ile rahatlatıyorum kendimi ama ileri vakitlerde daha da ilerleyeceği için artık kendimi rahatlatamayabilirim ve boşluğa düşeceğimden korkuyorum. Umudum var. Kendi karakterimi değiştireceğim gerçekten algımı baştan değiştirmek istiyorum. Yalvarmak yakarmak olmuyor, burada sadece yazıyorsunuz yıllardır zaten, hayatım burada geçti ve sadece kendimi çıldırttım. Başka yaptığım bir şey olmadı. Dostoyevski kitabında küçük şeyler ile zevk alarak mutlu olabileceğimiz yazıyor ki bunu okumadan önce anlamıştım. Yalnızlık bir keşiftir. Ancak ben artık dayanamıyorum, yeter.

Dediklerim saçma gelse bile yalvarırım yaşımdan dolayın rencide edici ifade ya da bir cümle ile karşılık vermeyin, gerçekten gereksiz ciddiye alıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Son durum ne dostum var mı tavsiyen bana da?

Rec3p dedi:

Son durum ne dostum var mı tavsiyen bana da?

Genişletmek için tıkla...

İlaç geçirdi diyelim Eakisi kadar yok en azından. Deprem olmuş geçmiş olsun kankalar

Zaman geçtikçe rahatlarsın. Bunu 20 yaşındaki bi abin olarak söylüyorum. Okul bittikten sonra bir işe girince kafanda ne dert kalıyor ne tasa. İşime gidiyorum cebimde param da oluyor. İstesiğim kadar oyun da oynuyorum. Sosyal çevremde de 2 arkadaş var. İstanbullara, Samsunlara maç izlemeye, içmeye giyoruz. Yani demem o ki para kazanmaya başlayınca ne derdin kalır ne tasan.