Normalde bu tür şeyleri asla sosyal mecralarda inanın paylaşmama ama başka çarem yok, anlatabileceğim kimse de yok. Artık gerçekten dayanamıyorum, anlayamıyorum da. Hayatım travmalardan ibaret. Hiçbir zaman ne ailem ne de arkadaş çevreme yetebildim. Ben her zaman birilerinin fazlalığı oldum, her zaman ben ikinci seçenektim. 16 yıllık hayatım boyunca X ve ben arasında kalındığında hiç benim seçildiğimi hatırlamıyorum. Eğitim hayatımın en başından tutun da şu zamana kadar hep dışlandım. Yani ben yaşıtlarım gibi davranamıyorum. Onlara çok normal gelen bir şey bana çok saçma geliyor, yapmaya çalışıyorum kendimi yaparken çok garip, aptalmış gibi hissediyorum. Ama inan ki keşke onların güldükleri, onların yaptıları şeyleri yapabilmeyi o kadar isterdim ki. Dürüst olmak gerekirse insan ilişkilerinde pek iyi değilim, hiç arkadaşım da yok benim. Bir süre sonra baktım insanlar hiçbir işe yaramıyor bende bütün sosyal platformlarda hesabımı kapattım, herkesi rehberden sildim. Telefon kullanmayı bıraktım. Ben hep naif ruhlu bir adamdım. Şiir kitaplarına bayılırım. Şiir kitapları okur onlardan alıntılar yapar ya da orada ki cümlelerden esinlerek kendi şiirlerimi yazardım. Bu şiirleri de yakın çevremle paylaşırdım. Onlar ise boş işlerle uğraştığımı bunun bana bir şeyler katmayacaklarından bahsederlerdi. Oysaki orada ki kelimeleri öyle titizlikle öyle özenle seçerdim ki genellikle o şiir o gün bitmezdi. Bugün yani teknik olarak dündü boş bir tarlaya gidip 4 yıldır yazdığım şiir kitabımı yaktım. Hiç kız arkadaşım da olmadı benim. Gerçi günümüz kadınlarını da anlamıyorum. Mantıklı düşünemiyorlar, iç güdüleriyle hareket ediyorlar. Ben hiçbir zaman yine anlamadım. Bir kadın nasıl olur da şiddete meyilli, çevresine 5 kuruş faydası olmayan, konuşabildiği tek muhabbet bel altı muhabbetleri olan birisinden hoşlanabilir? Ben size söyleyeyim bu kadınlar genellikle haberlerde gördüğünüz kadın cinayetlerinde ki kurbanlar oluyor. Ama işin daha da mühim kısmı ne biliyor musunuz? Bunlar öyle tek tük diyebileceğiniz türden kimseler değil. Türk kızlarınınn neresinden baksanız yüzde sekseninden fazlası böyle. Mesela düşünemiyorlar mı? Yoksa işlerine mi gelmiyor? Neyse bu çok farklı bir konu bana tekrar dönelim biz. Ben insanları da kırmamaya çok gayret eden birisiyim. İnsanları niteliklerine göre değil, sadece insan oldukları için sevilmesi taraftarıyım. Ama ne hikmettir ki ben hayatım boyunca fazlalık olan, işe yaramaz dışlanan kimseyi oynadım. Neden mesela? Neden insanlara böyle davranıyorsunuz? Bende istemez miyim küçük bir oyun içinde önemli kişiyi oynamayı, ben istemez miyim başarılı biri olmayı. Şu sıralar kendimi özellikle de insanlardan çok soyutladım çünkü nefret ediyorum. Ben hayvan seviyorum, makine seviyorum ama insandan nefret ediyorum. Çok ironik olacak ki yine insandan medet umuyorum yani sizlerden. Ben ne yapacağım rica ediyorum bana bir yol gösterin.
