3 5 bir şey yazacağım.
Sosyofobimiş, depresyonmuş, anksiyetemiş kısaca sosyal olmayan herkes gelsin.
İddia ediyorum söylediklerimin mantığını anlarsanız ortamların sevilen çocuğu olacaksınız.
5 yıl önceye gidiyorum.
Bundan 5 yıl önce kendimde ilk kez fark etmeye başladım.
Kalabalık yerlere girince boğuluyordum sanki.
Ortamlarda kayıp adamdım.
Sülalecek toplanınca bile bir sebep uydurup kaçmaya çalışıyorum.
Amcamlarla yengemlerle konuşurken heyecanlanıyorum, kekeliyorum hatta.
Kelime bulamıyorum, kelimeler karışıyor birbirine akıcı konuşamıyorum.
Dikkatimi toplayamıyorım hiçbir şeye.
İnsanlarla göz teması kuramaz olmuşum.
Sonra düşündüm de ben liseye gitmeden önce sınıfın sevilen çocuğu, ailenin mutluluk kaynağıydım.
Küçükken kuzenlerle ya da arkadaşlarla toplanınca hep ben ilgi odağı olurdum.
8. sınıftan hatırlıyorum. İlahi veya türkü söylüyordum fen dersinde.
Hatta bir keresinde dombra bile söylemiştim :d
ne günlerdi be, hani hatırlayınca tebessüm ettiren cinsten.
Sesimde o zamanlar tatlı bir şey ama asosyal olanlar bilir kalabalıkta sesiniz değişir. Konuşurken size ait olmayan ürkütücü utanç verici bir ses çıkar. Kendi sesiniz kaybolur ve boğuk bir ses çıkar.
Asosyal olduğunuzun kanıtıdır bu ses arkadaşlar.
Benim kurtarıcım karşıma çıktı ama hepiniz bu kadar şanslı olmayabilirsiniz. Dinlemek isteyenler toplansın şöylee kendini belli etsin.
Ben buradayım sizleri bekliyorum.