Babanızı ne kadar seviyorsunuz?

En iyi arkadaşım ve yoldaşımdır kendisi.

Kankam gibidir kendisi.

Çok seviyorum.

İleride büyük bir adam olursam arkama dönüp beni babam yetiştirdi diyerek övüneceğim bir insan. Bazen tartışıyoruz, kızıyoruz ediyoruzda olur böyle şeyler normal yani. O olmasa büyük ihtimal karı kız peşinde koşan bir zibidi olurdum.

2'ye ayırıyorum maddi ve manevi olarak. Maddi olarak iyi denebilecek şekilde yetiştirdi beni ve kardeşlerimi. Zamanında ''5 milyon TL'' ile işe gittiğini bilirim ama bizim cebimizi hiçbir zaman boş bırakmazdı, arkadaşlarımızın yanında boynumuzu bükmezdi. Adam bana borçlandı ya. Babanın oğluna borcu olur mu? Oluyormuş işte. Ben lise çağına gelip büyüdükten sonra pek minnet etmeyerek kendi paramı kendim kazanmaya başladım.

Manevi olarak ise çok bir şey hissedemedim. Yapı olarak sert, sinirli ve sözleriyle kalp kırmaktan çekinmeyen biri olduğu için istemeden de olsa özellikle küçükken çok fazla kalbimi kırdı. Bilmiyorum belki ettiği ağır laflar bugün ki halimin temellerini atmıştır.

Sonuç olarak kardeşimi ve ağabeyimi benden çok severdi ama beni de severdi işte, arkadaş olabildiğim bir insan olamadı kendisi ama günün sonunda babadır, yeri ayrıdır.

Ben baba olursam çocuğuma hem manevi hem de maddi babalığı yaşatacağım kesinlikle. Bu konuda babamdan daha iyi baba olacağıma eminim çünkü eksik yanlarını fark ettiğimden, bizzat yaşadığımdan bunu bir başkasına yaşatma hakkımı kendime hak göremem.

Her zaman sevdim ve severim de. Hiçbir insan dört dörtlük olamaz ama bence benim babam bana elinde geleni yaptı. Ailemde ki herkes bilgisayar ile uğraşma derken o bana yeni bilgisayar alıp arkamda duran tek aile kişisiydi. Sayesinde buralardayım ve devam edeceğim.

Sürekli değişiyor, oturur futbol konuşuruz her şey iyi gider. Başka bir gün kavga ederiz, hiç sevesim gelmez. İdarelik bi durumumuz var. Ben daha çok anneciyim.

O bütçede daha iyi arabalar varken, sırf seviyor diye o arabayı almasına göz yumacak kadar
Yani can parçam, kendisiyle geçirdiğim her zamanım sorunsuz oluyor. Geleceğimi kurmam için bana her konuda destek çıkıp iş bile ayarladı, ömrümün sonuna kadar yaptığı şeyleri asla unutamam.
Baba oğul ilişkimiz o kadar ileri gitti ki, ne olursa olsun birbirimize her şeyi anlatır ve bir yerde takılırken kanka gibi gezeriz. Beraber içeriz, beraber düşünür beraber planlarız

Hangisinden konuşacağımı bilemedim. Böyle dediğimde kulağa tuhaf geldi.

Biyolojik babam: Alkolik bir şizofrendi. 5 yaşının başlarında annemin fiziksel işkencelerinden kurtulup koruyucu aileye geçene kadar görmüştüm. Sonrasında çok uzun zaman sonra 1 defa görüşüp küfredip yoluma baktım.

1. koruyucu ailedeki babam: Geçmişi karanlık olan biriydi. Kimse sevmez ama herkes korkardı, ben hariç. Bunun bedelini 6 yaşındayken 4. kattan atılmaya çalışılarak ödedim, neyse ki o ailede sevdiğim tek kişi olan ve ne yazık ki 7 yıl önce kaybettiğim kuzenim dediğim kişi kurtarmıştı onun elinden.

2. koruyucu ailedeki babam: Önceki aile beni çocuk yurduna vereceği dönemde orada kuzenim dediğim kişi ve arkadaşı aracılığıyla bu aileye geldim. İlk olarak Almanya'da yaşadıkları için oraya adapte olamayıp yazın sonunda 1. sınıfı okumak için geri gönderildim önceki aileye. Sonrasında emekli olup geldiler ama kendisi asker kökenli bir ailenin tek mühendisi olsa bile o gelenekten bir şeyler kapmıştı. Katı, hödük, laftan anlamaz ve emredici biriydi. Ölmeden önceki son 2 yılında aramızdaki sorunları "biraz" düzeltmiş olsak da beni asla kabul edemedi, elin bir şeyi olarak uzun süre gördü ve baş kaldırdığım için hem fiziksel hem psikolojik olarak 16 yaşına kadar çok yıpratmıştı. Sonrasında beni evden sürgün edince onun da ailesinin de baskısından kurtuldum ama çok zor bir 9 yıl geçirdim sonrasında. Kısacası içlerinde %10 bile olsa babalık yapmaya çalıştığı zamanlar oldu diyebilsem de sevmezdim. Gene de ölümü zamanında onunla ilgilenmekten gocunmadım, en azından bana karşı başkalarının laflarıyla ne kadar haksızlık yaptığını son zamanlarında anlamış oldu.

Nefret ediyorum. Fazla konuyu açmak istemiyorum...