Bi' kıza tutuldum ama nasıl bir bilseniz. Hani olur ya sanki karnınızda devasa bir volkan varmış gibi veya sanki bir bardak kaynar su içmişsiniz gibi... Aynı öyle bir durumdayım. Neyse gel zaman git zaman aylar geçti tabii... Konuşuyoruz falan ama ne ben belirtebiliyorum ne de karşı taraf farklı bir işaret veriyor. Hani derler ya "Seviyor sanmıştım" işte bende yok öyle bir şey. Biliyorum ki beni, tanıdığı bir çok kişiden farksız görüyor.
En sonunda gözümü kararttım dedim konuşacağım. Bir gün çektim kenara; dedim bak böyleyken böyle. Benim sana duygularım ortada. (Çol uzun zaman geçtiği için tam olarak ne dediğim aklımda değil.)
Kız düşündü, düşündü, 10 dakika yere baktı. Sonra yüzüme baktı dedi ki "Hiç böyle düşünmemiştim, kafam çok karışık..." sonra yere bakmaya devam etti. Aradan 2-3 dakika geçti dedim ki gidelim mi? Kapıdan çıktık ve o gün bu gündür ne o bana bir kelime konuştu, ne de ben ona. Aylar geçti aradan...
Sonra ne oldu derseniz; başka bir çocukla konuşmaya başladı, çocuk bunu bir defa aldattı, kız affetti. İkinci defa aldattı, kız yine affetti. En sonunda çocuk kıza bir daha görüşmeyelim dedi. Kız ağladı, sızladı, geri dön sensiz yapamam dedi... Çocuk bu kızın üstüne 3 defa sevgili değiştirdi. (Oysa ben senin aşkından acı çektim aptal!) Eee aradan mevsimler geçince ben de kendime yol çizdim tabii. Şu sıralar ne oldu derseniz, 2 defa kendini aldatan çocuk ile tekrar konuşmaya başlamışlar diye duydum.
İşte o gün söylediği son 2 cümlenin yükünü hâla omuzlarımda hissederim. Bu hikayemi de buraya iliştirilmiş oldum ilk defa, ne de olsa pek okuyan olmaz
