Bu Hayat Yapayalnız Yaşanır Mı?

Ben oldum olası yalnızım. Bir tek ailem var ama gayet de yaşanır. Hiç duyar yapmaya gerek yok. Bir yerlere tek başına gitmeye alıştıysan kimseye ihtiyacın olmaz. Örneğin sinema, spor vs.

Hatta bazen yemek yerken olmayan arkadaşımın yerinede yiyorum.
 
Ailen dışında hiç kimseyle iletişim kurmuyor musun?

Okuldan arkadaşlarım var ama beni sevmediklerini bildiğim ve hissettiğim için onlara pek dahil olmuyorum. Belki de fazla düşündüğüm için böyle ama hep arkamdan bir iş çeviriyorlarmış gibi hissediyorum. O yüzden. Arkadaş grubum da var ama grupta hep bir dışlanan olur ya o benim işte.
 
Ben insanlardan bıktığım için ailem yeter derim.
 
Böyle entelektüel ve mantıklı düşünen insanların hala bulunması hoşuma gitti. Aslında bu soruyu sormamın asıl nedeni şuydu:

Benim hayatım boyunca gerçek hayattan tanıştığım bir arkadaşım olmadı. Durum böyle olunca sosyal medyaya yönelttim kendimi. Oradan arkadaşlar edindim. Bazılarıyla buluştum bile.

Fakat siz de tahmin edersiniz ki internetten hiç tanımadığın birisiyle, özellikle kadınsan, başına bela alırsın. Bende de öyle oldu. Burada bütün bunları anlatıp özel hayatımı dökmem saçma olur. Bu yüzden sadece merak ettiğim kısmı kendi hayatıma uyarlayarak tekrar soracağım.

Ben terzilikle ve elbise dikimiyle ilgilenmekteyim. İşimi çok seviyorum. Sadece işime ve kendime odaklanarak bir hayat sürdürebilir miydim? Hiç arkadaşım olmadan, hiç kimsem olmadan... Bu iyi mi olurdu yoksa kötü mü?

Çünkü ben insanlardan yeterince yorulduğumu hissediyorum da. Teşekkürler.

Peki bu durumdan memnun musunuz?
 

Hiç arkadaşınız olmadan bir hayat yaşayabilirsiniz ama, hayat kavramı kişiden kişiye göre değişir. Eğer yanınızda hiç kimse olmazsa yaşlandığınızda sizle kim ilgilenecek? Bazen isteklerimize göre değil ihtiyaçlarımıza göre hareket etmeliyiz.

Not: Bende sizin gibi entelektüel ve mantıklı düşünen biriyle karşılaştığım için mutluyum.
 

Memnun değilim ama günde 10 saat okul olduğu için ailemden daha fazla gördüğüm kişilere ayak uydurmam gerekiyor diye düşünüyorum.
 
Aslında bir hayalim var. 30 yaşıma geldiğimde bir evlatlık edinmek istiyorum. 30 yaşından önce evli olmayan yalnız yaşayan bir kadın yasal olarak evlatlık alamıyormuş. 30'una geldiğinde ise maddi durumunun, sağlığının falan iyi olması gerekiyormuş.

Bu kadar fazla detayı neden verdim bilmiyorum. Sanırım yine sohbet etme perileri girmiş kafama Neyse, işin sonucunda tamamen yalnız kalmayacağımı belirtmek istemiştim ben.

Memnun değilim ama günde 10 saat okul olduğu için ailemden daha fazla gördüğüm kişilere ayak uydurmam gerekiyor diye düşünüyorum.
Onu demiyorum hocam. Yalnız olmaktan memnun musunuz acaba?
 

Genelde memnunum ama bazen dert sıkıntı basınca anlatacak kimsen olmuyor. Eğer insanlar beni sevseydi ben de onları severdim orası ayrı ben yalnız olmak istemiyorum ama yalnızlığa alıştım.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için çerezleri kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…