Bazen çocukluğuma dönüp bakıyorum, nasıl dayanabildiğimi bilmiyorum. Bir hayat kadınının istenmeyen çocuğu olarak yanlışlıkla doğmak, fiziksel işkenceler, bir eşya gibi 3 aile değiştirmek, gene bir eşya gibi yeni aile tarafından alınırken kalite kontrolünden geçmenin gurur kırıcılığını yaşamak, çoğu zaman atarlı olmamdan dolayı yediğim dayaklar, son ailede babam olması gereken adam tarafından bir nefret objesi olarak görünmek...
Çok kötüydü çok. Şu anda hayatımdan memnunum, 15 yıldır herkesten bağımsızım, zaten son aileden de sürgün edildim onların bana çizdiği kariyer yolundan gitmeyeceğimi söylediğimde. 16 yaşındayken üvey aileme onların lafını dinlemek istemediğimi, özgür olmak istediğimi söyleyince direkt kapının önüne kondum. Neyse ki hem para kazanmayı biliyordum hem de bana sorumluluk ve iş veren, ihtiyaçlarımı karşılayan başka iyi insanlara denk geldim ve çok zor geçen 9 yıllık eğitim + iş hayatından sonra istediğim düzeni kurdum. Yaşadıklarıma rağmen şu anda inanılmaz derecede rahat ve sorumsuz bir hayat yaşayan, gelecek kaygısı kalmamış olan biri olarak yaşamaya devam ediyorum. Çok zorluk çektim, çok çalıştım ama artık mutluyum.